Diep verscholen in de hooglanden van IJsland ligt een bijzonder fenomeen. Een fenomeen dat ik enkel kende van foto’s die ik vond op het internet. De kleuren op die foto’s waren vaak zo verzadigd dat ik vermoedde dat het flink bewerkte foto’s waren. Dit kon gewoonweg niet in het echt bestaan.

Een aantal andere foto’s bevestigde mijn vermoeden. Deze andere foto’s hadden fletsere kleuren en waren weinig spectaculair.

Het rode oog

Maar toch intrigeerde de foto’s mij. Ik kon niet anders dan toegeven aan mijn nieuwsgierigheid en met eigen ogen gaan zien hoe het in het echt oogde. Op een mooie zonnige dag parkeerde ik de camper, en begonnen we onze wandeling naar het fenomeen, genaamd Rauðauga, het rode oog. Een duidelijk gemarkeerde wandeling over een licht glooiende helling lag voor ons.

De glooiende helling ging al snel over in een korte maar steile afdaling, waarna we werden opgewacht door twee steile beklimmingen. Na de twee beklimmingen te hebben getrotseerd ging de wandeling verder over een redelijk vlak pad met hier en daar een klein klimmetje of een kleine afdaling.

Een meer dan interessante wandeling

Het volgen van de route was niet zo moeilijk. Vanaf de Rauðufossar, de rode waterval, de beek Rauðufossakvísl volgen tot aan Rauðauga. Het goed uitspreken van deze drie namen is een stuk lastiger dan de wandeling zelf, al moet je de wandeling ook niet onderschatten. Vlak voor aankomst, waar de beek een sterke draai naar rechts maakte, stroomde helder water over een diep oranje/rood gekleurde rotspartij. Gretig als ik was naar Rauðauga liep ik door, dit fenomeen bewarend voor de terugweg.

Als een magneet werd ik steeds harder aangetrokken door Rauðauga. Ik was nu zo dichtbij en brandde van nieuwsgierigheid. Nog een laatste klim, en ik stond oog in oog met dit wonder van de natuur, en nee, de kleuren in de foto’s die ik eerder zag waren in photoshop niet extra aangezet, ze waren echt.

Een vreemde gewaarwording

Rauðauga is de bron van de beek Rauðufossakvísl. Uit de diepte van de aarde wordt hier het water van de beek hier opgestuwd. Het is een vreemde gewaarwording om letterlijk aan de oorsprong van een rivier te staan.

Rauðauga was alles wat ik ervan had verwacht en meer. IJsland is groot, en er is nog zoveel te zien en te ontdekken. Met een grote glimlach op mijn gezicht liepen we terug naar de camper, onderweg alles vastleggend waar ik in mijn gretigheid op de heenweg aan voorbij was gegaan.

Het luisterverhaal

Een sensuele dans rondom de flanken van Kirkjufell

1ivision 30 november 2019 IJsland 0 reacties

De verkeerde locatie

In het schijnsel van mijn koplampen doemen boze gezichten op. Wilde armgebaren ondersteunen de boze gezichten. Boven het motorgeluid van onze auto hoor ik geschreeuw; lights out, lights out! Natuurlijk is het vervelend als je bezig bent met nachtfotografie, en een automobilist komt zomaar het parkeerterrein oprijden waar jij staat te fotograferen.

Een tiental auto’s staan hier geparkeerd, en ongeveer het dubbelle aantal aan mensen staan nu wild naar mij te gebaren. Ja, duh… Een beetje fotograaf gaat natuurlijk in het donker niet fotograferen vanaf een parkeerplaats.

Wat er aan vooraf ging

Een uurtje geleden liep ik het restaurant uit waar we net een heerlijke maaltijd hadden genuttigd. De index die aangeeft hoe groot de kans op noorderlicht is gaf als waarde 0 aan. Ook als je de schaal niet kent is het niet moeilijk te begrijpen dat een 0 voor zeer laag staat.

Een van mijn medereizigers vraagt me, of het een goed idee is om nog even op pad te gaan voor wat nachtfotografie. Automatisch gaat mijn hoofd omhoog richting het hemelgewelf. Een paar sterren fonkelen fel aan de hemel, maar dan onmiskenbaar zie ik een witte flard die lijkt op een voorbijdrijvende wolk, maar die ik meteen herken als het noorderlicht.

Een stukje rijden

Ik roep de rest van de groep bij elkaar en geef aan dat we binnen vijftien minuten vertrekken richting Kirkjufell, the place to be, voor de mooiste lichtshow die je ooit zult zien. Ook ik snel naar mijn kamer, kleed me warm aan en pak mijn fotorugzak die natuurlijk al voor “spoedgevallen” klaar staat.

Even later verblinden onze koplampen dus die “op de totaal verkeerde plaats staande” fotografen. Ik zet mijn lichten niet uit, maar zet de draai mijn wielen nog een beetje door en verlaat de parkeerplaats voor een alternatieve plek. Het is slechts een paar honderd meter terug, maar we staan er helemaal alleen.

We kijken over een bijna rimpelloos water uit over de iconische berg Kirkjufell. De Aurora rust zacht op zijn schouders, danst zacht sensueel langs zijn flanken en verleidt ons vol verwondering te blijven kijken.

Wil je ook graag deelnemen aan een van mijn fotografiereizen, en wellicht getuigen zijn van de Aurora Borealis? Binnenkort gaan we weer: Fotografiereis

Brúarfoss, de brugwaterval

1ivision 13 juli 2019 IJsland 0 reacties

1999, Jennifer Lopez stond net met haar eerste hitje “If you had my love” in de top 40, De meest moderne Pc’s draaide op Windows 98 Second Edition, en internet ging meestal met het programma Netscape gekoppeld aan een 14K4 modem.

Informatie zoeken over “exotische bestemmingen” ging via verkeersbureaus waaraan je een briefkaart kon sturen met verzoek om informatie. IJsland ging via het verkeersbureau van Noorwegen. De informatie die je uiteindelijk enkele weken later thuiskreeg was summier. Summier, maar nog altijd meer als je kon vinden via internet. De vakantiebeurs in Eindhoven bestond toen uit niet meer dan vijftien of twintig aanbieders. Het WWW was in die tijd nog niet zo goed gevuld als tegenwoordig, en het zoeken werd afgestraft tegen het normale telefoontarief dat per minuut moest worden afgerekend.

1999 was ook de eerste keer dat ik IJsland bezocht. Gewapend met onze brochures, de IJsland gids van Arnold Janssen, de wandelgids van Rother en wat we zo links en rechts hadden gehoord doorkruisten wij IJsland. Het was een indrukwekkende belevenis waar ik nog steeds met veel plezier aan terug denk.

Mijn eerste bezoek aan de Brúarfoss?

Natuurlijk zie je in drie weken maar een klein stukje van de natuurschoon en de vele wonderen van IJsland. Ook hoorde ik de naam van een bijzondere waterval, de Brúarfoss. Op de kaart was deze waterval snel gevonden, zodat ik bij een volgend IJsland bezoek ook deze waterval op mijn lijst van wonderen bij kon schrijven. Helaas zijn er in IJsland twee watervallen die Brúarfoss heten. Vertaald betekend Brúarfoss brugwaterval, dus de naam is redelijk voor de hand liggend.

Na nog meer speurwerk vond ik de locatie van de Brúarfoss. Ik werkte inmiddels als gids op IJsland, en een van de chauffeurs waarmee ik samen werkte wist mij de exacte locatie te noemen. Tijdens een privéreis naar IJsland in 2006 stond ik eindelijk oog in oog met deze prachtige waterval. Ik leefde mij fotografisch helemaal uit en met weer een nieuwe ervaring op zak keerde ik huiswaarts.

Bij mijn volgende bezoeken aan IJsland wist ik als het enigszins kon deze waterval ook weer te vinden. Ander weer is een ander IJsland, dus ieder bezoek was anders. De foto’s bleven wel veelal hetzelfde. Je kent de mooiste standpunten en je weet wanneer het licht op zijn mooist is. Dat is natuurlijk alleen waar bij de juiste weersomstandigheden. Zo baggerde ik al eens meer dan enkeldiep door de modder maar ook kniediep door de sneeuw.

Fotografische oververzadiging

Dan komt er een moment dat je weer terug bent bij de waterval en je eigenlijk niet weet wat je foto’s nog toevoegen aan de verzameling die je thuis al hebt. Je bent oververzadigd. Dan kun je drie dingen doen. Je kunt nog een keer dezelfde foto maken, maar wat is daarvan de lol? Je kunt ook gewoon geen foto maken en weer terugwandelen naar je auto, maar je bent er nu toch. Zonde van je tijd. Of… Je zoekt naar een andere invalshoek, een ander standpunt, een ander effect. Wat dan ook. Dat is waar je creativiteit invulling moet gaan geven aan de creatie van die “andere” foto.

Wat ik hier leerde, is dat ik dat niet moet doen als ik ergens voor de tweede, derde of misschien wel tiende keer kom, maar ook als ik ergens voor de eerste keer kom. De geijkte foto’s kent iedereen wel. Maak gerust die “geijkte” foto, maar ga niet weg voordat je die andere hebt.

Zo denk ik nog steeds terug aan die keer dat ik met blote voeten enkeldiep in het ijskoude water van deze rivier stond op zoek naar een ander standpunt. Duizenden naalden die aan alle kanten in mijn voeten staken, en het opkomende besef dat de stenen op de bodem van deze rivier ook best scherp waren. Maar dat is een ander verhaal, en dat komt nog wel eens voorbij bij “het verhaal bij een andere foto”.