Menu Sluiten

De geur van herfst

1ivision 0 reacties
De geur van Herfst

Deze morgen werd ik er plots door overvallen. Het was niet de mist die als een deken over de weilanden hing. Het was ook niet de vochtige koude die door het open slaapkamerraam zich een weg naar binnen had gebaand. Het zat hem niet in de serene stilte welke mist met zich meebrengt. Het was een combinatie van deze drie factoren gemengd met de geur van de verwarming die je enkel ervaart tijdens de eerste keer dat je de verwarming weer aanzet. De geur van herfst.

Geuren als herinnering

Geuren worden opgeslagen in je langetermijngeheugen en kunnen sterke emoties oproepen of herinneringen weer levendig voor de geest halen. De eerste geur die mij te binnen schiet is de geur van de favoriete parfum, – My Melody – van een vroeger vriendinnetje. Het is al meer dan 35 jaar geleden, maar mijn hersenen “ruiken” die geur nog steeds. Of de geur van ons “hok”. Een garage waar we vele avonden met vrienden bij elkaar kwamen om te kletsen, te feesten, verliefd te worden en waar ik voor het eerst een meisje zoende.

Duizenden dauwdruppeltjes op duizenden dennennaalden

Ik werp een blik naar buiten, maar kijk niet echt. Mijn werkelijkheid is niet naar buiten maar naar binnen gericht. Ik ruik vers vallend blad vermengd met de geur van een mistige ochtend. In de bijbehorende beelden wandel ik door een fris en zonnig herfstbos. Mijn ogen zijn gericht op mijn voeten. Mijn voeten zijn begraven in het dikke pak herfstbladeren welke ik, of ik nu wil of niet, met mijn voeten steeds hoger terug de lucht in probeer te schoppen.

Ik sta stil bij een dennenboom met een ontelbare hoeveelheid dauwdruppels. Glinsterende pareltjes in vele maten. De ene lijkt met zijn perfecte ronding parmantig en zeker op het fragiele dennennaaldje te blijven staan. Een wat grotere druppel ligt enigszins doorgezakt op diezelfde naald. Gulzig verorbert hij een van de kleinere druppeltjes waarbij hij zijn evenwicht verliest en in de diepte stort. Ontdaan van deze grote druppel wiegt het naaldje even heen en weer.

Met ingehouden adem

Terwijl ik mijn adem inhoud bevestig ik voorzichtig de camera op mijn statief. Nog voorzichtiger zet ik de poten op de grond. Met één oog zachtjes dichtgeknepen tuur ik door de lens op zoek naar de juiste uitsnede…

 

Bezoek mijn printshop

 

 

Sfeer of Technische perfectie

1ivision 2 reacties

Zaadpluis van het Wildemanskruid

Het is het verschil tussen een foto “zien” of een foto “voelen”. Gaat het in een foto om sfeer of technische perfectie? Als je een foto gaat beoordelen, waar kijk je dan als eerste naar?

Beschouwingsafstand

Bezoek maar eens een expositie. Mensen die weinig of geen verstand hebben van de technische kant van de fotografie kijken anders dan de doorgewinterde fotografen. Ze lopen langs de panelen en houden een bepaalde afstand om de foto in zijn geheel te bekijken. Vanaf die afstand geven ze een mening over wat ze zien. Die mening reflecteert dan vaak het “voelen” van de foto.

De doorgewinterde – of denkende dat hij een doorgewinterde fotograaf is – daarentegen kijkt anders naar de foto. Criterium één voor hem/haar is dat de foto “gestoken” scherp moet zijn. Op een afstand van nog geen 10 centimeter, vaak gewapend met leesbrilletje staan ze bijna pixel tellend te oordelen over de foto. Ze nemen de technische kant van de foto onder de loep, en vergeten daarbij vaak de “sfeer” van de foto te voelen.

Het is ook niet moeilijk om een mening over een foto te hebben. Ik heb ook bijna altijd een mening. Maar doet mijn mening of iemands mening over de technische kant van een foto ertoe als je bij het kijken naar de foto wordt overrompeld door een “wow” gevoel?

Gestoken scherpte

Doet het ertoe dat je niet weet waar je naar kijkt hoelang je je ogen ook over de foto heen laat dwalen? Doet het ertoe dat het moeilijk zo niet onmogelijk is om ergens op de foto iets van “gestoken scherpte” te ontwaarden?

Bovenstaande foto is voor mij geslaagd door de sfeer die hij uitstraalt. Vindt je dat genoeg, dan hoef je niet verder te lezen in dit blogje. Als je wel verder leest, dan weet je straks dat je kijkt naar de zaadpluis van de bloem die in Nederland bekend staat als Wildemanskruid. Voor wie dat niet ver genoeg gaat kan ik nog vermelden dat de Latijnse benaming Pulsatilla Vulgaris is.

Op mijn hypermoderne tot veel in staat zijnde fotocamera bevestigde ik een oud onooglijk in massaproductie nog geen € 20,00 tweede- of derdehands marktplaatslensje van het merk Helios. Het lensje staat bekend om het schitterende Bokeh.

Wat is Bokeh?

Bokeh is Japans, en vertaald betekend het onscherpte. Het gaat dus om de onscherpe delen in je foto. In deze foto ontbreekt het niet aan die onscherpe delen. Je mag dan ook van alles vinden van deze foto, je mag er ook van alles over zeggen, maar wat ik niet wil horen is dat hij niet echt gestoken scherp is.

Bezoek mijn printshop

 

Fragiel

1ivision 0 reacties
Druppels

Een bron van inspiratie

Een van de ieder jaar terugkerende onderwerpen in de fotografie is de Taraxacum officinale, beter bekend als de Paardenbloem. Hoewel de gele bloem het slechts zelden tot een bijzondere foto haalt is het een totaal ander verhaal voor de pluizenbol. De pluizenbol kom na het bloeistadium tevoorschijn. Voor veel fotografen is dan de lente pas echt begonnen. 

Door het grote aanbod van pluizenbol foto’s in vele, vele varianten wordt het steeds moeilijker om met iets bijzonders te komen. Aan deze foto is ook een middagje experimenteren in de studio voorafgegaan. Een van de uitdagingen was het zoeken naar een pluisje waaraan geen geknakte stekeltjes zaten. Met behulp van een pincet en een “derdehandje” wist ik het ene zaadje in het klemmetje te plaatsen en rechtop te zetten.

Een “ derdehandje” is trouwens een soldeerhulpje. Een standaard met daaraan een paar krokodillenklemmetjes waarin je normaal gesproken het te solderen object kunt vastzetten zodat je met je eigen handen de tin en de soldeerbout kunt gebruiken.

Fotograferen met een oud Helios objectief

Na het plaatsen van het zaadje komt natuurlijk het juist plaatsen en instellen van de flitslampen. Van dit beeld heb ik verschillende varianten. Ik ben met een “droge” foto begonnen. Met behulp van een paar tussenringen en een Helios lensje (Een oud type Russische lensje met een bijzonder bokeh) wist ik een meer dan 1:1 verhouding te krijgen. Een vernevelaar zorgde voor de minuscule druppeltjes op het zaadje. Door de beperkte scherptediepte in combinatie met het speciale lensje kwam ik uit op dit effect.

Tijdens de sessie maakte ik meerdere opnames. Bij deze opname had ik wat mij betreft de WOW factor bereikt. 

Het was een leuk experiment met de Taraxacum Officinale en het zal zeker niet mijn laatste experiment zijn geweest, of hoe één fragiel zaadje van de paardenbloem je een middagje bezig kan houden. 

Bezoek mijn printshop