Los Cuernos, de Hoornen

1ivision 26 januari 2018 Kunst 0 reacties

Voorbereidingen voor de reis

Lekker aan de koffie, boeken op tafel en de laptop bij de hand. Buiten schijnt de zon ons vanaf een strakblauwe hemel tegemoet. Kijkend naar de plaatjes, lezend in de begeleidende teksten wetend dat je over een paar weken hier deel van uit gaat maken. Je fantasie schotelt je onbewust een romantisch(er) beeld voor van wat je gaat zien en beleven.

In die fantasie is geen plaats voor vermoeidheid, pijn, regen of wind. Je weet dat het erbij hoort, maar je voelt en realiseert het je niet. Daarom is de echte beleving altijd mooier…

Je trotseert de elementen. Je vecht om tegen de wind in verder te wandelen of wordt van uit onverwachte hoek bijna omgeblazen door diezelfde wind. De ene keer sta je hijgend boven aan weer een heuvel, doet je jas open vanwege de warmte, en even later weer dicht tegen de koude. Je zet een muts op je hoofd, doet handschoenen aan en een das om, om even later met de muts, handschoenen en de das in je hand verder te wandelen.

Fantasie of werkelijkheid

In je fantasie heb je ook nooit honger of dorst. Ook dat komt ter plekke wel. In die fantasie heb je ook al een beeld van hoe je de foto gaat maken. Die foto, die maak je nooit! De omstandigheden zijn altijd anders dan je had verwacht. Er is geen strakblauwe lucht. Die ene wolk hangt niet net boven die bergpiek en die prachtige zonsondergang leek bij lange na niet op die ene die je op internet gevonden had.

Dan kom je 22 kilometer, en 9 uur wandelen later terug op het beginpunt van je wandeling, vormen zich in de grijze lucht wolken en duwt de zon voor enkele momenten diezelfde wolken opzij zodat enkele zonnestralen de bergrug Cordillera Paine mooi uitlichten.

Dan heb je niet “die foto”. Het is een andere foto waarmee je met een gelukzalige glimlach op je gezicht de dag afsluit.

De kleurrijke wijk La Boca in Buenos Aires

1ivision 11 januari 2018 Kunst 1 reactie

Ik ben geen stadsmens. Ik voel me er niet thuis, heb continu het idee dat ik op mijn hoede moet zijn, het is lawaaierig, druk en vaak stinkt het. Nee, geef mij maar de weidsheid van een landschap en de frisse lucht van de bergen.

Hallo Buenos Aires

Toen we hoorden dat onze reis naar Patagonia via Buenos Aires zou gaan waar we dan in verband met de juiste aansluiting onszelf ook nog twee dagen moesten vermaken probeerden we natuurlijk eerst om een andere vlucht te nemen. Toen dat niet mogelijk bleek te zijn bedacht ik mezelf dat het dan wel handig zou zijn om wat leesvoer mee te nemen en twee dagen door te brengen in de hotelkamer.

Thuis als je moe bent van alle dagelijkse beslommeringen lijkt dat nog best een goed idee. Een idee wat natuurlijk niet standhoudt want na een uur in zo’n hotelkamer komen de muren al op me af en wil ik eruit. (Behalve ’s-nachts natuurlijk, dan kan ik best blijven liggen).

Binnen 10 stappen sta ik al op scherp

En zo bevind ik me plotseling bij een temperatuur van bijna 30 graden in hartje Buenos Aires. Met de camera in mijn hand stap ik het hotel uit. Ik sta nog geen 10 stappen buiten de deur en wordt al aangesproken door een wild gebarende man die mij waarschuwt de camera weg te stoppen, want het is hier niet veilig, en er zijn best wel veel mensen die graag de camera van mij willen overnemen.

Ik sta meteen op scherp en kijk goed om me heen of tegelijkertijd niet iemand achter mij probeert mijn portemonnee of telefoon te rollen, of dat er iemand anders opvallend dicht bij ons komt staan. Dat is allemaal niet het geval, dus de waarschuwing van de man lijkt oprecht. Daar begint het gesodemieter al denk ik. Ik moet op mijn hoede zijn.

De camera verdwijnt in een onopvallende linnen tas die nonchalant over de schouder hangt. We blijven er natuurlijk uit te zien als die toerist, hier waarschijnlijk beter bekend als “la presa”, “de prooi”.

La Boca in het straatje Caminito (wat weggetje betekend)

We wandelen door de stad met als doel de wijk “La Boca”. Een wijk met gekleurde huisjes. De huisjes zijn gekleurd door de bewoners om op die manier de dagelijkse sores en de armoede te vergeten. La Boca, waar volgens de boekjes op straat nog live de tango wordt gedanst.

We maken gebruik van de straten waar we niet alleen, en daardoor waarschijnlijk veiliger zullen zijn. We komen dan ook ongeschonden in La Boca aan. La Boca zou best mooi kunnen zijn als volkswijkje zoals in de boekjes te lezen was. We komen alleen geen enkele bewoner tegen. Wel veel terrasjes, souvenirwinkeltjes, eettentjes, barretjes en heel veel toeristen.

Een tango van twee minuten

De tango wordt gedanst, maar de ruimte die het dans duo heeft, bedraagt ongeveer 2 vierkante meter. De muziek is niet live maar komt vanuit een oude laptop en wordt weergegeven op erg slechte luidsprekerboxen. Hierdoor lijkt het geluid wel erg authentiek en toch nog uit een ouderwetse, met springveer op spanning gebrachte, pathefoon te klinken.

Een dansje duurt ongeveer twee minuten waarna een buiging wordt gemaakt, het applaus in ontvangst wordt genomen en met de hoed wordt rondgegaan.

Een stukje verderop kun je dan op de foto met een echte tangodanser of danseres net naar gelang je voorkeur. Er wordt geen stap gedanst, en de foto wordt gemaakt met je eigen camera waarvoor de meeste mensen dan hun telefoon tevoorschijn halen, gevolgd door de portemonnee, want voor de foto moet natuurlijk betaald worden.

Niet veel later staan we oog in oog met Maradonna. Ja, hij zit er echt. Een wilde bos haar, een blauwwit shirt aan zijn lijf, en als je geen verstand of interesse hebt in voetbal lijkt hij misschien nog best op een verre neef of oom van de echte Maradonna. Tegen betaling mag je met je held op de foto.

Het duurt even voordat ik geacclimatiseerd ben aan dit stadse tafereel en ik mijn camera tevoorschijn haal. Met een beetje geduld en wachtend op het juiste moment zijn er in La Boca voor fotografen ook best nog leuke plaatjes te schieten.

De foto die er bijna niet was…

1ivision 30 december 2017 Kunst 0 reacties

De dag begint met de belofte van mooi weer. De lucht is strakblauw. Strakblauw zoals je enkel op ansichtkaarten ziet. De bergrug Cordillera Paine spiegelt mooi in het blauwe meer “Lago Pehoé”. De camera heeft het al gezien en roept me, maar we hebben haast. De boot ligt klaar om ons naar “Guarderia Lago Pehoé” te brengen. Als we deze boot missen, of we niet mee kunnen omdat de boot vol zit zullen we ons wandeldoel niet kunnen halen.

Reservetijd

Ons wandeldoel is het uitzicht op de grijze gletsjer. Een wandeling die onze naar verwachting minimaal 6 uur gaat bezighouden. Als we alleen de verwachtte wandeltijd tellen hebben we iets minder dan twee uur reservetijd. Reservetijd is nodig voor de pauzes, broodnodige fotostops, en natuurlijk voor het beloofde uitzicht.

Nog voordat de trossen worden losgegooid breekt de dag zijn belofte. De lucht trekt dicht in een tempo zoals ik het nog nooit eerder meemaakte. Een wit/grijs deken van wolken vlakt het licht af en beperkt daarmee de fotografische schoonheid van het landschap. Met het afvlakken van het licht vlakt ook mijn enthousiasme om te fotograferen af. Ik kijk naar de meer dan 10 kilogram wegende rugzak waarvan de inhoud is veranderd van mijn favoriete werktuigen naar 10 kilogram wandelballast. Ik sta er niet te lang bij stil. Fotografisch interessante dagen worden afgewisseld door iets mindere dagen. Ce la vie.

Ontdaan van motivatie en inspiratie wil ik benedendeks wachten tot de boot aanlegt op zijn bestemming. Dat houd ik bijna twee minuten vol. Ik ben te rusteloos om nog 28 minuten op het ongemakkelijke houten bankje te blijven zitten. Ik haal mijn camera uit de rugzak en klim aan de achterzijde via de trap naar het bovendek.

Streven naar een topper per dag

Wat het uitzicht zal worden weet ik al, de Los Cuernos. Wat ik niet weet en waar ik eenmaal aangekomen op het bovendek achter kom is dat het meer ondanks de snelheid van onze boot nog steeds grotendeels rimpelloos is. Het gevolg is een dubbelle Los Cuernos. Snel schiet ik enkele foto’s.

Niet iedere foto die geschoten wordt is een topper, maar mijn streven is om iedere dag een topper te schieten. Op het moment van schieten weet ik nog niet dat dit de topper zou zijn. Hoewel we met veel plezier de wandeling maken, het licht wordt deze dag niet meer interessant voor nog een topper. En de topper is een foto die er bijna niet was.

De geschrokken boom

1ivision 20 december 2017 Kunst 0 reacties

Wanneer ik mijn betoog begin krijg ik meestal afwijzende reacties. Hoe kom ik erbij? Natuurlijk verduidelijk ik eerst mijn stelling. Het is mijn mening! Iedereen met een andere mening heeft net zoveel gelijk. Meestal krijg ik na het geven van wat extra uitleg toch wel gelijk.

De ansichtkaarten lucht

Ik kan me voorstellen dat deze alinea vragen oproept. Waar gaat dit over. Het betoog waar ik het over had gaat over fotograferen met een strakblauwe lucht en het zonnetje hoog aan de hemel. Voor mij is dit de tweede plek van de meest oninspirerende luchten die je als fotograaf kunt ervaren. Voor de duidelijkheid, de eerste plek gaat naar de egaal lichtgrijze lucht waarbij iedere dynamiek uit een landschap verdwijnt. Ik raak in vervoering van witte wolken die zweven in het blauwe, of een dreigende lucht die is opgebouwd uit vele tinten grijs variërend van bijna wit naar nog net niet zwart.

Maar toch… Soms kan een blauwe lucht toch heel interessant zijn. Daarover later meer.

Een tussenwandeling

Niet zo lang geleden bevond ik mij tussen twee lange wandelingen in. De ene had ik net achter de rug, en mijn voeten waren het er nog niet over eens of ze het mij wel zouden vergeven. De andere wandeling stond gepland voor de volgende dag. Ik had bewust mijn voeten hier nog niets over verteld.

Ik zat aan de andere kant van de wereld en dan wil je de korte tijd dat je hier kunt verblijven niet verspillen aan een dag zonder invulling. De invulling bestond deze dag uit een rondwandeling van maximaal twee tot drie uur, een tussenwandeling dus.

De wit gebleekte boom

Toen ik tijdens de wandeling de boom passeerde trok deze zeker wel mijn aandacht. Een bijzonder mooie wit gebleekte boom in een verder groen en blauw landschap. Hij moest echter mijn aandacht delen met de Los Cuernos die ik al een tijdje in het vizier had. Verdelen van mijn aandacht is niet altijd mijn sterkste punt, dus liep ik door.

De Los Cuernos zijn een aantal mooie goud/bruin gekleurde rotspunten, met een zwarte hoed, muts of pet, net wat je erin wilt zien. Aan het einde van de wandeling sta je voor een meer dat voor een voetganger een onneembare hindernis vormt om de Los Cuernos verder te benaderen. Met als achtergrond een bijna geheel blauwe lucht kun je hier niet veel meer doen dan het maken van een registratie van hetgeen je ziet. Oog in oog met een prachtig stukje Patagonisch natuur staan, en dan met een onvoldaan gevoel aan de terug wandeling beginnen. Dat kan gebeuren als je liever wat creatiever te werk gaat.

Het onvoldane gevoel wordt nog groter als je dan zonder “de” foto terug keert naar de camper. Dat klinkt negatief, maar is goed want ik wil “de” foto ook maken. Dat triggert mij om beter en anders te kijken.

De stille getuige

Niet afgeleid door het zicht op de Los Cuernos, en getriggerd door het onvoldane gevoel “de” foto nog niet te hebben gemaakt keek ik beter, intenser en zoekend over het landschap. De boom die me voorheen nauwelijks was opgevallen keek me nu zichtbaar geschrokken aan.

De boom was een stille getuige van de ramp die hier plaatsvond op 27 december 2011. Een verkeerde inschatting van een toerist die wat toiletpapier wilde verbranden zorgde voor een brand die 16000 hectare, iets meer dan 7% van de oppervlakte van het nationale park Torres del Paine verwoestte.

De boom moet het hebben gezien. Met zijn “roots” in het nationale park, Torres del Paine kon hij de vuurzee niet ontvluchten…

Zijn geschrokken grimas, zijn witte gelaat, de strakblauwe lucht. Soms zijn de omstandigheden die je niet wilt hebben ideaal voor je plaatje.

De Torens van pijn

1ivision 13 december 2017 Kunst 0 reacties

Je voorstellingsvermogen benadert vaak nog niet eens de halve werkelijkheid. Tijdens de voorbereidingen van onze Zuid-Amerika reis zag ik mezelf al wandelend naar de voet van de Torres Del Paine. Natuurlijk scheen er een mild lentezonnetje, want in november sta je in Zuid-Amerika aan het begin van de lente. Een zacht briesje zorgde voor de nodige verkoeling. Om niet te verdwalen in de bergen hadden we de wandelroute op internet als gps-bestand gezocht en gevonden. Met de rugzakken volgeladen met fotoapparatuur, water, eten en extra kleding vanwege de mogelijkheid van snel omslaande weersomstandigheden liepen we fluitend, nog net niet met de handen in de zakken over het kronkelige bospad.

De voorstellingsfase

In de “voorstellingsfase” van de wandeling besef je dat de rugzak zwaar zal zijn, maar gewicht is in je gedachte slechts iets abstracts. Je weet dat het er zal zijn, maar je voelt het niet. Net zoals dat je in deze fase best beseft dat een wandeling met die zware rugzak over steile paden niet makkelijk is, maar in je gedachten gaan je benen net zo eenvoudig bergop, over vlak terrein als bergaf.

De dag voordat we aan de wandeling zouden beginnen stonden we met onze camper op een mooi plekje met uitzicht op de Torres del Paine. De toppen van de torens waren bedekt met wolken. Wolken die ongetwijfeld in de koude nacht langs de torens naar beneden zouden klimmen en ons het zicht op de torens zou ontnemen.

De wandeldag

De ochtend komt na wat de avond beloofde. De pieken van Torres del Paine zijn in wolken gehuld. Op goed geluk en advies van een jongedame in het informatiecentrum beginnen we aan de wandeling. Een garantie geeft ze niet, maar ze verwacht dat de pieken vandaag nog vrij komen uit de wolken, en het gaat ook niet regenen vandaag.

Een uurtje later zoeken we beschutting tegen regen en wind in een greppel. We besluiten terug te keren naar de camper, maar besluiten in dezelfde minuut op ons besluit terug te komen. Hoewel we in een bui zaten die eruit zag alsof we het beste een ark konden gaan bouwen wordt de regen na een kwartiertje minder. We zijn blij dat we verder zijn gegaan en nog blijer als we zien dat er blauwe stukken zichtbaar worden tussen de wolken.

Beter luisteren naar mijn lichaam

Het venijn zit hem in de staart. In de laatste kilometer moeten we nog 300 meter klimmen. Geen twee stappen zijn hetzelfde. Het is klauteren over rotsen en stappen over kleine stroompjes. Mijn linker voet is nog beurs van een vorige wandeling, en op de hiel van mijn rechtervoet zit een gigantische blaar die mij al vanaf de eerste wandeling plaagt en ook nu weer bij iedere stap door middel van pijnprikkels aangeeft dat het zo wel mooi was

Boven ons is op een wolkje hier en daar bijna enkel de blauwe lucht. Hoog boven ons vangen we een glimp op van de granieten torens. Ik wil er heen rennen. De pieken zien zolang ze bevrijd zijn van de wolken.

Mijn verstand wil rennen. Mijn lijf wil gaan liggen. Tegen beter weten in zet ik door totdat mijn benen aanvoelen als twee rubberen staken die ieder moment willen dubbelklappen. Ik heb te veel van mijn lichaam gevraagd, en te weinig gegeven. Ik neem een appel, maar kom geen stap verder. Een halve liter water, een muesli reep, een glucose gel. Ik duw mijn lichaam vol met zoveel glucose als ik maar vinden kan. Langzaam stroomt er weer energie door mijn lijf. Ik kan weer verder.

Uiteindelijk sta ik oog in oog met de Torres del Paine. Het enige dat ik nog kan uitbrengen is Wow…

We zoeken een mooi plaatsje in de zon, uit de wind. Komt het door het uitzicht, hielp de glucose? Mijn energie niveaus herstellen. We blijven nog lang boven. Kijken, genieten, het uitzicht op ons in laten werken. Momenten van geluk, momenten om nooit meer te vergeten.

Voorzichtig vertel ik mijn voeten dat het tijd wordt de terugweg te aanvaarden.

Terug bij Wifi

Nieuwsgierig als ik ben wil ik weten wat Torres del Paine betekend. Hoewel niet correct is de eerste vertaling die Google Translate me geeft “Torens van Pijn”. Misschien niet correct, maar het klopt wel.

P.S. Enig speurwerk op internet leerde mij dat “Paine” blauw betekend in de oorspronkelijke taal Tehuelche. Het wordt uitgesproken als Pie-nay

Fotograferen op IJsland

1ivision 8 november 2017 Kunst 0 reacties

Fotograferen is voor mij niet alleen zoeken naar een goede compositie, kijken naar de lichtval, of keuzes maken welk objectief, diafragma, sluitertijd of ISO te gebruiken. Fotograferen is zoveel meer. Het is mijn fitness, mijn yoga, mijn meditatie, mijn ontspanning.

Doe je een rugzak aan of om?

De fitness begint op het moment dat ik mijn rugzak uit de kofferbak haal en omdoe. Noem je dat zo? Doe je een rugzak om, of doe je hem aan? Je trekt hem uiteindelijk ook niet uit, maar doet hem “af”. Nu we dat duidelijk hebben kan de fitness beginnen. De veel te zware rugzak voorkomt dat ik krom ga lopen. Het gewicht houdt mij wel recht.

Dan begint het “powerwalken”. Je bent met de auto op je bestemming aangekomen, maar dat wil niet zeggen dat je er al bent. Meestal vereist fotograferen ook nog een stukje wandelen.

Dat stukje wandelen is vaak mijn meditatie. Aan het begin van de wandeling springen mijn gedachten nog alle kanten in. Bij iedere stap die ik dan zet, springen de futiliteiten uit mijn bovenkamer. Alsof een storm dan mijn hoofd heeft leeggeblazen vervolg ik in een soort van trance mijn route. Ontdaan van al die ballast spring ik dan in de volgende fase.

Een ordening van mijn gedachten

Het is net of alles dan op zijn plaats valt, zelf voor wereldse problemen weet ik dan vaak de juiste oplossingen te bedenken. Eigenlijk zou ik dan pauze moeten houden en mijn gedachten toevertrouwen aan papier, of gezien het tijdperk waarin we leven aan mijn “simple dictafoon app”. Helaas is de wandelflow waarin ik verkeer ook de motor van mijn gedachten. Als ik stop om te schrijven of te dicteren springen de futiliteiten, die al die tijd al achter mij aanrende terug in mijn gedachten en ben ik terug bij af. De wereld zal dus nog even moeten wachten op mijn “gouden tip”.

Aangekomen bij mijn “onderwerp”, wat dat dan ook mag zijn, begint mijn yoga. Het is niet altijd mogelijk om je onderwerp vanuit een eenvoudig rechtopstaande positie te benaderen. Leunend op één been, een arm dicht bij me, de andere uitgestrekt om de reflectie van de zon uit de frontlens te houden zou zomaar kunnen resulteren in een houding die – mocht je het statief en camera even wegdenken – op een yogahouding lijkt.

De ontspanning is trouwens tegelijkertijd begonnen met mijn eerste fitness oefening uit het begin van dit schrijfsel. Bovenstaande foto is het resultaat van al de voorgaande handelingen die totaal los staan van alle technieken en creativiteit die je nodig hebt om bijvoorbeeld tot dat resultaat te komen.

Mijn nieuwe publicatie “Fotograferen op IJsland”

Wil je ook tot dergelijke resultaten komen, wellicht is dan mijn nieuwe publicatie “Fotograferen op IJsland” iets voor jou. Of wie weet ken je iemand die het boekje graag zou willen hebben. 70 pagina’s op A5 formaat met tips hoe je een geiser, de Aurora Borealis, een waterval, of een landschap fotografeert. Wat neem je mee tijdens je wandelingen, wat zijn de gevaren van fotograferen op IJsland, wat zijn de meest gemaakte fouten in landschapsfotografie en nog veel meer.

Vanaf 11 december 2017 (mooi op tijd voor onder de kerstboom) is het boekje voor slechts € 6,95 + € 3,00 verzendkosten te verkrijgen. Je kunt het nu al bij mij bestellen op de site odeaanIJsland.nl via dit bestelformulier. Uitlevering gebeurt in de week van 11 december.

Je kunt het ook winnen… Wat je daarvoor moet doen kun je zien in het filmpje op mijn facebook pagina.

De vele gezichten van de Lómagnúpur

1ivision 2 november 2017 Kunst 0 reacties

Tientallen kilometers, zelfs meer dan een uur rijden voordat je de berg passeert staat hij al dominant en statig in het landschap. Eenmaal de berg voorbij blijft hij nog minstens zolang zichtbaar in je spiegels. De Lómagnúpur. Als je de naam vertaald naar een Nederlandse naam kom je uit op “de eenzame piek”.

En de piek is eenzaam. De bijna 700 meter hoge berg die ooit als landtong oprees uit de zee staat nu als herinnering aan de laatste ijstijd prominent aan de rand van het Skeiðarársandur. Ver van de zee die de berg in een ver verleden omsloot.

Een berg met een bloedige geschiedenis

De meeste reizigers draaien op het moment van het passeren even hun nek om en gunnen de berg een korte blik. Afgeleid door het uitzicht op de gletsjertong Skeiðarárjökull, of de hoogste berg van IJsland, de Hvannadalshnjúkur wordt het gaspedaal nog iets dieper ingetrapt. De gletsjer lonkt…

Wie over meer zelfbeheersing beschikt weet de auto hier te parkeren en ziet een bijzondere berg. Een bijzondere berg die ook nog onderdeel uitmaakt van een van de beroemdste IJslandse saga’s; “De verbranding van Njáll. Lomagjenoepoer zoals je het zou uitpreken is het huis van een van de vier IJslandse beschermheiligen; de reus Járngrímur.

In Njáls saga opent de berg zich en stapt Járngrímur naar buiten. De reus noemt de namen van de 25 mannen uit deze saga die verantwoordelijk zijn voor de verbranding van Njáll. Binnen korte tijd sterven al deze mannen een gewelddadige dood.

Het plaatje wordt compleet

Een van de eerste keren dat ik hier stopte zal in 2005 zijn geweest. Ook ik had de voorgaande keren even mijn hoofd gedraaid en me daarna gericht op de gletsjer. Ik was de berg al voorbijgereden toen ik in mijn spiegel keek. De roze blauwe lucht, een sliert bewolking… Het plaatje was plotseling compleet.

Sinds die keer sta ik iedere keer klaar om de bus of auto aan de kant te zetten. De ene keer houdt een dreigende wolk de berg in de greep, de andere keer ligt er sneeuw op de toppen. Soms is de voorgrond een groen grasland, soms een dorre steppe. Het mooiste vind ik toch de windstille dagen als een rimpelloos meertje van regenwater zich aan de voet van de berg heeft gevormd.

De vele gezichten van de Lómagnúpur

De ene keer blijf ik lang, de andere keer jaagt een regen of hagelbui me terug in de warme beschutting van de auto. Maar iedere keer als ik stop staat er een andere “eenzame piek”, en toont IJsland mij een van de vele gezichten van de Lómagnúpur.

Het late ochtendgloren…

1ivision 25 oktober 2017 IJsland 0 reacties

Het is ongeveer 08:00 uur als we wakker worden in onze vakantiewoning ergens aan het begin van het Snæfellsness schiereiland op IJsland. Vandaag hebben we een ontmoeting met het ochtendgloren. We hebben nog wat tijd over voor een goed ontbijt, een douche en het vinden van een goede plek voor onze ontmoeting.

Het is halverwege januari en dus hartje winter in IJsland. Dat wil zeggen dat zelfs het ochtendgloren uitslaapt. We zullen hem of haar dan ook niet eerder hoeven te verwachten dan omstreeks 11:00.

Wat zegt het woordenboek over het ochtendgloren?
1) Aanbreken van de dag 2) Begin van de dag 3) Begin van de ochtend 4) Dageraad 5) Het aanbreken van de dag 6) Morgenschemering 7) Morgenstond 8) Ochtendstond 9) Zonsopgang.

Er is nog voldoende tijd maar hebben ook nog een flinke rit voor de boeg. Het liefst heb ik de mythische gletsjer Snæfellsjökull, minimaal in zicht op het moment dat het ochtendgloren zich voltrekt.

Naar Ytri Tunga

Als we beginnen aan de rit is het nog aardedonker. Toch kleurt de onderzijde van de wolken al rood, dieprood. De afstand tot onze eerste fotostop bedraagt dan ook niet meer dan luttele honderden meters. Niet handig dus als je nog ongeveer 100 kilometer voor de boeg hebt naar het plaatsje Ytri Tunga. Vanaf Ytri Tunga is het door mij eerdergenoemde uitzicht op de Snæfellsjökull, meestal grandioos.

De lucht kleurt langzaam van donker- naar azuurblauw. De wolken staan hun kleur af aan de sneeuw die roze tot rood kleurt. We stoppen nog enkele keren uit angst de mooiste kleurschakeringen te missen maar vinden onze bestemming nog voor de zon zich boven de horizon verheft.

Een grandioos kleurenpallet

De bergen gitzwart, de sneeuw spierwit, de lucht bijna diep purple. Onder de indruk van het onaardse kleurenpalet zou je bijna vergeten je foto te maken.

Zomaar een steen, of “Zowaar een steen”

1ivision 18 oktober 2017 Kunst 0 reacties

Toen begin dit jaar vanwege de fors toegenomen drukte de route naar een van mijn favoriete watervallen op IJsland werd afgesloten voor alle verkeer had ik eigenlijk een beetje de pest in. Het had mij in het verleden behoorlijk wat moeite gekost om die route te vinden. Maar ik begreep het wel. De route startte vanaf een park met vakantiewoningen met beperkte mogelijkheden om te parkeren, en nu konden de bewoners vaak hun eigen huis niet eens meer bereiken door de kriskras door elkaar geparkeerde auto’s of kapot gereden wegen.

Nu had ik in het verleden al eens bedacht om te parkeren bij de brug over de rivier Brúar en dan stroomopwaarts te gaan lopen. Ik had alleen geen idee of je op die manier bij de waterval kon komen, en hoe lang je er dan over zou doen.

Minimaal 4 kilometer

Onlangs parkeerde ik mijn auto bij die brug. In een rechte lijn scheidde slechts 2,7 kilometer mij van mijn bestemming. In tegenstelling tot de wandelpaden die we in Nederland veel zien, zijn de wandelpaden in IJsland zelden te volgen langs een rechte lijn. Ik gokte op minimaal 4 kilometer, trok mijn jas aan, pakte wat eten en snacks in voor onderweg en begon gewapend met een volle rugzak aan fotoapparatuur aan mijn nieuwe “avontuur”.

De eerste 500 meter waren saai. Enorm saai. De tweede 500 meter waren dat ook, maar een vijftal IJslandse paarden zorgde voor vermaak. Ze kwamen dicht, erg dicht in mijn comfortzone. Ondanks het bordje aan het begin van de route dat vroeg om de dieren niet aan te halen, kon ik het niet laten ze even te aaien. Ten slotte waren het ook de paarden die mij aanhaalden en niet andersom. Ik voelde mezelf niet in overtreding.

Viscositeit van modder en een vuile broek

Hoe leuk deze paarden ook zijn, na het nemen van een paar foto’s nam ik afscheid en vervolgde mijn nieuwe pad. Het was niet te vermijden zo nu en dan een paar stappen door modder te moeten zetten. Modder die beschikte over de juiste viscositeit om de modder die onder druk van mijn schoenzolen, zo nu en dan wist op te spuiten tot halverwege de knie van mijn andere been. Waar je in het begin nog voorzichtig stapt om je broek schoon te houden, besef je al snel dat het schoonhouden van je broek niet behoort tot de mogelijkheden van deze wandeling.

Eenmaal de conclusie van het onvermijdelijke smerig worden van m’n broek te hebben getrokken ging de wandeling een stuk sneller. Ik stapte stevig door maar werd al weer snel tot de orde geroepen door de aanblik van het fantastische landschap dat zich steeds voor mij ontvouwde. Er waren een paar mooie watervallen op de route waaronder de Hlauptungufoss even later gevolgd door de Miðfoss. Twee van de vele plekken die zo mooi waren dat ik daar de nodige tijd fotograferend moest doorbrengen. Zoveel tijd dat ik niet eens wist of ik mijn doel, de Brúarfoss vandaag nog zou bereiken. Vond ik dat erg? Nee! Absoluut niet. Ik was gestuit op een stukje vrijwel ongerept IJsland.

Klein en simpel kan ook

Voor een boeiende foto hoeft het niet altijd groot of groots te zijn. Klein en simpel maakt vaak ook mooie plaatjes. Ik was voorgenoemde watervallen nog maar net voorbij toen mijn oog viel op een steen. Zomaar een steen. Een steen in de rivierbedding die door het snelstromende water in een woeste omhelzing werd gehouden.

Wat kon ik doen? Ik plaatste mijn camera op het statief. Daarna bevestigde ik een voor het moment geschikt geacht filter, zocht naar een mooie compositie en drukte af. Ik maakte een foto van zomaar een steen, of moet ik zeggen “ik maakte een foto van zowaar, een steen”.

De spectaculaire uitbarsting van de Strokkur

1ivision 11 oktober 2017 Kunst 0 reacties

De spectaculaire uitbarsting van de Strokkur

Hoe vaak stond ik niet op deze plek? In de regen, bij harde wind, in de vrieskou, soms gewoon erg vroeg, of zoals hier bij een mooie blauwe hemel met hier en daar een wolkje. De keren dat ik getuige mocht zijn van de spectaculaire uitbarsting van de Strokkur zijn allang niet meer op één hand te tellen. Handen en voeten, heb je hiervoor nodig, en dan nog kom je tekort.

De mooiste keren vergeet je niet snel

Die ene keer dat ik erg vroeg wakker werd en de hemel buiten in vuur en vlam stond was er één om nooit meer te vergeten. Het was rond 05:30 en ongelooflijk koud. Op het gepruttel van wat stoompotjes en het geluid waarmee de uitbarsting van de Strokkur gepaard gaat na, was het doodstil.

Aan de rand van de Strokkur, op veilige afstand, zette ik mijn statief klaar en monteerde mijn camera. Toen alles goed was ingesteld was het wachten op de uitbarsting. Langzaam klotste het water steeds tegen de rand van de 26 meter diepe put en maakte daarbij een zacht bonkend geluid. Een geluid dat je overdag door de massa mensen en het rumoer die dat met zich meebrengt meestal niet hoort. Nu wel, een bijna regelmatige gebonk alsof je de hartslag van de geiser kon horen.

Wat is erger? Een kapotte knie, of een gekrenkt ego?

Ik had het niet snel genoeg door, maar de wind was gedraaid, en het opgestuwde water van de Strokkur kwam als een douche over mij en mijn camera naar beneden. Een fractie van een seconde voor het water ons raakte had ik het door en greep ik mijn camera met statief en al van de grond. In een poging te ontsnappen aan al dat watergeweld wilde ik een stap opzijzetten. Natuurlijk wist ik, of had ik kunnen weten, dat in de richting waarin ik wilde vluchten een grote steen lag. Nadenken en snel reageren gaan echter niet altijd goed samen zodat ik even later met camera en statief in mijn hand een buiteling maakte over eerdergenoemde steen.

Bijna zo snel als ik was gevallen stond ik ook weer op. En het eerste wat ik deed was om me heen kijken of iemand het had gezien. Nee, gelukkig ik was nog steeds alleen, en als niemand het heeft gezien is het dan eigenlijk wel gebeurd?

Ik controleerde eerst mijn camera, maar die had geen schade. Daarna kreeg mijn knie een korte inspectie, want er sijpelde wel wat bloed door mijn broek heen. Het viel allemaal best mee. Op een kapotte knie en een gekrenkt ego na was er niets aan de hand.

En onder de juiste omstandigheden…

Bij bovenstaande foto ging alles wel goed. Voor het eerst in lange tijd waren de omstandigheden goed voor een tegenlicht opname. De zon brandde fel, de lucht was blauw en aan de overkant stonden geen mensen in de weg. Ik stelde mijn camera in en met mijn draadontspanner en mijn handen diep in mijn zakken maakte ik een serie foto’s waarvan ik dit de mooiste vond.