Menu Sluiten

Het is weer deze tijd van het jaar

De takken van de meer dan honderd jaar oude bomen in het Speulderbos kraken zachtjes als een briesje er vat op krijgt. Droge herfstblaadjes, door het briesje losgetrokken en ritselend in de wind laten zich gedwee meevoeren in hun onvermijdelijke val.

Opdampend vocht speelt met de binnenvallende zonnestralen. Zonnestralen die lijken op spotlights, gebruikt op het toneel van de vallende blaadjes.

De grond, de nog staande maar stervende bomen, dikke takken, -afgerukt door ouderdom of een storm uit het verleden- zijn nu het domein van de paddenstoelen. Het is duidelijk waar de term “als paddenstoelen uit de grond schieten” vandaan komt. Die paddenstoel, net achter mij, stond die er net ook al?

Door stilte omgeven

Omringd door “bosstilte” neem ik het bos in mij op, of… neemt het bos mij in zich op? Voorzichtig om de paddenstoelen niet te laten schrikken plaats ik mijn fotorugzak op de grond en open ik langzaam de ritssluiting. Langzaam, want zelfs het geluid van de ritssluiting verstoord de eerbiedwaardige stilte van het bejaarde woud.

Eerst zittend op mijn knieën, steunend op mijn ellebogen. Niet veel later plat liggend op mijn buik kruip ik tussen en over de slachtoffers van de herfst welke wellicht vorige week of zelfs gisteren nog hoog in een boom hingen. Losgerukt door een plotselinge windvlaag, in hun onvermijdelijke val hier neergedwarreld en nu gebruikt als het zachte deken waarop ik lig.

Vanuit deze comfortabele positie ben ik oog in oog met de vele paddenstoelen. Een mooi exemplaar staat in het “verkeerde” licht. De schaduw van een grote tak houdt hem uit de spotlight. Een briesje duwt de tak een klein momentje opzij. Niet lang genoeg voor een foto… Even geduld, wachten op een volgende bries.

Zo nu en dan kijk ik tevreden terug op het schermpje van mijn camera, maar nooit te lang want er is hier nog zoveel dat op de foto wil.

Bezoek mijn printshop

 

 

De geur van herfst

Deze morgen werd ik er plots door overvallen. Het was niet de mist die als een deken over de weilanden hing. Het was ook niet de vochtige koude die door het open slaapkamerraam zich een weg naar binnen had gebaand. Het zat hem niet in de serene stilte welke mist met zich meebrengt. Het was een combinatie van deze drie factoren gemengd met de geur van de verwarming die je enkel ervaart tijdens de eerste keer dat je de verwarming weer aanzet. De geur van herfst.

Geuren als herinnering

Geuren worden opgeslagen in je langetermijngeheugen en kunnen sterke emoties oproepen of herinneringen weer levendig voor de geest halen. De eerste geur die mij te binnen schiet is de geur van de favoriete parfum, – My Melody – van een vroeger vriendinnetje. Het is al meer dan 35 jaar geleden, maar mijn hersenen “ruiken” die geur nog steeds. Of de geur van ons “hok”. Een garage waar we vele avonden met vrienden bij elkaar kwamen om te kletsen, te feesten, verliefd te worden en waar ik voor het eerst een meisje zoende.

Duizenden dauwdruppeltjes op duizenden dennennaalden

Ik werp een blik naar buiten, maar kijk niet echt. Mijn werkelijkheid is niet naar buiten maar naar binnen gericht. Ik ruik vers vallend blad vermengd met de geur van een mistige ochtend. In de bijbehorende beelden wandel ik door een fris en zonnig herfstbos. Mijn ogen zijn gericht op mijn voeten. Mijn voeten zijn begraven in het dikke pak herfstbladeren welke ik, of ik nu wil of niet, met mijn voeten steeds hoger terug de lucht in probeer te schoppen.

Ik sta stil bij een dennenboom met een ontelbare hoeveelheid dauwdruppels. Glinsterende pareltjes in vele maten. De ene lijkt met zijn perfecte ronding parmantig en zeker op het fragiele dennennaaldje te blijven staan. Een wat grotere druppel ligt enigszins doorgezakt op diezelfde naald. Gulzig verorbert hij een van de kleinere druppeltjes waarbij hij zijn evenwicht verliest en in de diepte stort. Ontdaan van deze grote druppel wiegt het naaldje even heen en weer.

Met ingehouden adem

Terwijl ik mijn adem inhoud bevestig ik voorzichtig de camera op mijn statief. Nog voorzichtiger zet ik de poten op de grond. Met één oog zachtjes dichtgeknepen tuur ik door de lens op zoek naar de juiste uitsnede…

 

Bezoek mijn printshop

 

 

De Kannesteinen

De hellingen worden steiler, de wegen smaller en de bochten volgen elkaar snel op. Na uren rijden bevind ik mij op het eiland Måløy. Het moet jaren geleden zijn dat ik hier was. Een markante steen heeft mij naar dit Noorse eiland teruggebracht.

In mijn negatieven of dia archief heb ik nog bewijzen van vorige bezoeken. Er zal ook wel een foto in een album zitten, maar verder heb ik enkel vage herinneringen aan deze paddenstoelvormige steen. Na tienduizenden jaren heeft een sterke westenwind die een verbond aanging met de oceaan de steen in deze vorm geërodeerd.

Mijn herinneringen

Zoals de wind en de oceaan de rots zijn huidige vorm hebben gegeven hebben mijn herinneringen ook het beeld van deze rots “hervormd”. In mijn herinneringen was de rots vele malen groter. Niet dat het geheel mij tegenvalt, maar ik ondervind wel dat herinneringen niet alleen worden door wat je ziet, maar ook door de indrukken die je opdoet. In de loop van jaren worden je herinneringen toch een vertroebeld geheel.

Zachtjes tikt de regen tegen de ramen van mijn camper. Ik hoef nergens heen. Voor mij ligt niet alleen de oceaan, maar ook een zee van tijd. Mijn timing is ook niet perfect. Het water staat nog te hoog om “mijn” foto te kunnen maken en mijn maag verraad mij dat het zo rond etenstijd moet zijn.

Niet veel later geniet ik tijdens het nuttigen van mijn “diner” van het uitzicht op de Kannesteinen en de bezoekers die minder tijd hebben of nemen om de steen als herinnering op te slaan. 

Verschillende fantasieën over Kannesteinen

Door het zakkende water wordt de steen steeds beter bereikbaar en fotogenieker. Ik daal af naar de rots. Afhankelijk van waar je gaat staan en de hoeveelheid fantasie die je hebt kijk je naar een paddenstoel, een geknotte wilg, een kloppend hart of een walvisstaart.  De Noren noemde de rots “Kannestolen” omdat ze vonden dat hij wat weg had van een eenbeenskrukje.

Bijna twee uur na aankomst is het water zover gedaald dat de foto’s die ik wilde maken ook gemaakt kunnen worden. De spectaculair gekleurde avondlucht waarop ik hoopte blijft achterwegen maar een paar vette wolken maken dat weer goed.

Kamperen verboden

Liefst had ik hier overnacht om in de late avond of vroege nacht nog te kijken voor foto mogelijkheden. Een bordje met daarop een duidelijke aanwijzing dat het verboden is om hier te kamperen kijkt mij vermanend aan. Als verdediging voer ik aan dat ik eigenlijk niet wil kamperen maar wil wachten op het juiste licht. Het bordje in onverbiddelijk en dwingt mij te vertrekken. Bovendien heb ik overmorgen een afspraak in Trondheim die ik niet wil missen.

Bezoek mijn printshop

 

 

Het is niet altijd alleen zwart-wit

In de loop van de jaren heb ik een enorm archief opgebouwd van foto’s. Er zitten juweeltjes tussen maar ook standaard plaatjes. Vakantiekiekjes en ook foto’s die ik eigenlijk beter in de digitale vuilnisbak kan gooien en die ik liever aan niemand laat zien. Foto’s zijn echter veel meer dan een registratie van de dingen die je tegenkomt. Zo kan ik enorm genieten van een imperfecte foto die misschien niet eens scherp is. Een foto waarvan de compositie aan alle kanten rammelt of om een andere reden niet “vertoningswaardig” is. De herinnering aan het moment dat je de foto maakte, of degene die er op staat maakt die foto waardevol.

Keuzestress

Voor “mijn foto en zijn verhaal” blader ik regelmatig door mijn foto’s. Dit keer werd ik overvallen door keuzestress. Keuzestress is een vreemd fenomeen. Je hebt zoveel om uit te kiezen dat je uiteindelijk geen keuze kunt maken.

Bij het zoeken naar een foto voor deze week werd ik onder uitgeschopt door keuzestress. Wanhopig zocht ik tussen de vele foto’s maar was niet in staat een keuze te maken. Soms kwam ik een geschikte foto tegen maar wist er geen verhaal bij te maken of vond het verhaal niet interessant genoeg.

Facebook pingeltje

Ik werd uit mijn trance gehaald door een piepgeluidje uit mijn computer die mij waarschuwde dat in Facebook iemand een vriendschapsverzoek had verstuurd. De naam van de verzoeker klonk niet bekend. Ik volgde mijn procedure voor het goed of afkeuren van een verzoek. Zo kijk ik altijd eerst naar de gemeenschappelijke vrienden, daarna naar gedeelde interesses. Vaak gaat het dan om mensen met passie voor fotografie, IJsland of een combinatie daarvan.

Naar aanleiding van bovenstaande criteria besloot ik het verzoek goed te keuren en weer verder te zoeken naar de foto toen ik weer door mijn computer werd gewezen op activiteit in de social media. Dit keer ging het om een messenger bericht van mijn zojuist nieuwverworven facebook vriend. Na over en weer wat gechat te hebben gaf hij aan dat hij op mijn naam was gewezen door zijn vader. Zijn vader zat bij mij aan boord van het zeilschip “De Noorderlicht” op onze reis rondom Spitsbergen in 2007.

Ik was natuurlijk ten eerste al zeer vereerd dat mijn naam 10 jaar na deze reis nog werd genoemd in combinatie met fotografie. Natuurlijk werd er nog een tijdje doorgechat en was ik tussen het chatten door weer even helemaal in de ban van mijn Spitsbergen foto collectie.

Bladerend door deze foto’s werd ik gegrepen door een soort van heimwee naar de koude kusten van Spitsbergen. Iets wat waarschijnlijk door iedere Spitsbergenganger wel wordt herkend.

Ook een egaal grijze lucht kan goed tot zijn recht komen

Bovenstaande foto werd gemaakt in Hornsund in een fjord in het zuidwesten van Spitsbergen. De omstandigheden waren perfect. Wie mij kent weet dat ik (in de fotografie) niet zo dol ben op blauwe luchten. Een egaal blauwe lucht komt voor mij op de tweede plaats van minst interessante luchten om bij te fotograferen. Op de eerste plaats staat de egaal grijze lucht.

Hoewel de zon zich best goed liet zien op deze foto wat je kunt zien aan de schaduwwerking werd de lucht achter de berg weergegeven als een egaal grijze lucht zonder enige gradatie. De nummer 1 van meest saaie luchten in de fotografie, en bij deze foto… werkt dat perfect.

 

 

Bezoek mijn printshop

 

 

Dansende Ballerina’s bij maanlicht

Als klein ventje was ik al gefascineerd door de pluizenbollen van de Taraxacum officinale al kende ik die toen alleen onder de naam paardenbloem. Een ordinaire naam voor een ordinaire bloem die meestal snel uit de tuin werd verwijderd zodra hij voorzichtig zijn gele kopje liet zien. De bloem werd voor mij pas echt interessant als de bloem was verdwenen en de witte pluizenbol tevoorschijn kwam.

Als je al die pluisjes in een keer weg kon blazen werd je 100 jaar en in mijn jeugdige bravoure wist ik zo vele malen die 100 jaar bij elkaar te blazen om vervolgens vol bewondering te kijken hoe al die zaadjes door de wind werden meegevoerd.

Van verwondering tot foto

Later toen ik de fotografie ontdekte werden de pluizenbollen natuurlijk een dankbaar object om te fotograferen. Als enkele bol, meerdere bollen bij elkaar of een bol waarvan een aantal zaadjes al ontbrak. Ooit heb ik  eens met een pincet net zolang de zaadjes uit zitten trekken tot ik een pluizenbol met hanenkam had gecreëerd. Dat zal in de/mijn punk tijd zijn geweest.

Het kan niet anders dan dat er een moment komt dat je het met die pluizenbol helemaal hebt gehad en je het fotograferen van dat ding overlaat aan al die anderen die nog steeds verwonderd kunnen raken door dit wonder der natuur. Ja, het blijft een wonder van de natuur. Wij groeien op met het gegeven van de paardenbloem en beschouwen hem als een stuk onkruid.

Het verschil tussen kijken en zien

Jammer dat onze kinderlijke verwondering verdwijnt en we de dingen met onze volwassen ogen gaan bekijken. Ga eens plat op je buik liggen en kijk eens goed naar zo’n paardenbloem. Als je er goed naar kijkt ga je hem misschien ook weer zien.

Bij het lezen van deze laatste zin denk je misschien, “maar dat is toch hetzelfde”? Ik wil dat meteen even rechtzetten. Er is een groot verschil tussen kijken en zien. Denk daar maar eens over na.

Vorig jaar zat ik in mijn studio met in mijn hand een pluizenbol. Ik had het ding van alle kanten bekeken en begon het opnieuw te zien. Te zien met de kinderlijke verwondering alsof je het voor de eerste keer ziet.

De inspiratie begon te borrelen. Ik kon aan de slag. Van de studio wand rolde het zwarte karton naar beneden. Een zwart dienblad werd keurig waterpas gezet en tot de rand gevuld met water. De flitslichten werden neergezet, waarbij ik bij een van de lampen een blauwfilter plaatste. Dat had natuurlijk iedere andere kleur kunnen zijn, maar blauw is nu eenmaal mijn lievelingskleur en ik vond het mooi bij mijn onderwerp passen.

De kiem is gelegd

Voorzichtig plukte ik met behulp van een pincet een aantal zaadjes van de bol en plaatste deze voorzichtig op het met water gevulde dienblad. Eerst een enkel zaadje, maar dat was toch wel wat weinig. Ik voegde nog twee zaadjes toe om wat meer vulling in mijn beeld te krijgen. Helemaal tevreden was ik nog niet.

Kijkend naar het tafereeltje voor me bedacht ik dat de zaadjes die langzaam meedeinden met ieder zuchtje wind dat door mijn studio blies net een groepje ballerina’s was. Het zwanenmeer! Dat moest het worden. De pluizenbol voorzag mij van voldoende ballerina’s voor een uitvoering van het zwanenmeer. Voorzichtig dirigeerde ik de ballerina’s bij elkaar zodat ze een groepje vormde. Bij het zwanenmeer is één ballerina natuurlijk de sterdanseres. Die ontbrak nog in mijn foto. Met een klein stokje maakte ik de sterdanseres los van het groepje.

Gepassioneerd draaide zij haar rondjes terwijl ergens in het donker de fotograaf tevreden door zijn lens keek en afdrukte.

 

Bezoek mijn printshop

 

 

De onvoltooide wandeling

De onvoltooide wandeling

Die morgen begonnen we aan een wandeling in het Speulderbos. We verbleven op een in de nabijheid gelegen camping en hadden eerst rustig de tijd genomen om te ontbijten. Vanaf de camping had ik het al gezien. Het licht; dat was toch niet interessant.

Plichtsgetrouw vulde ik mijn rugzak met twee camera’s, enkele objectieven, een reportageflitser en nog wat klein spul dat de fotograaf onderweg nodig kan hebben. Aan de buitenzijde van de rugzak bungelde om het plaatje compleet te maken een zwaar statief. De volle rugzak met fotospullen dwong mij in een kaarsrechte positie en maakte iedere voetafdruk net een beetje dieper dan je gezien mijn eigen omvang zou verwachten.

Een overdaad aan onderwerpen

Ik opende het poortje dat ons van de camping af het bos in leidde en wandelde er doorheen. Ik hield het poortje open voor Ans en sloot het zachtjes nadat ze er doorheen was. We hadden amper tien stappen gezet toen ik een mooi exemplaar van de porseleinzwam zag. Ik wilde net gaan knielen om het exemplaar beter te bekijken en te onderzoeken hoe ik het als gepolijste sneeuw uitziende kleinood het best kon fotograferen toen Ans me wees op een ander exemplaar. En nog een, en nog een, en hele bosjes en boomstammen vol met de meest uiteenlopende creaties zoals je die in een herfstbos aan kunt treffen.

Een vluchtige blik over mijn schouder naar een ander perceel van het bos met de dansende bomen was voldoende om te beseffen dat de wandeling voor mij hier zou eindigen. Ik draaide me om naar Ans, en zonder dat ik iets hoefde te zeggen zei ze: “geeft niets. Ik ga wel hardlopen”.

Totdat de nevel helemaal opgetrokken was bracht ik die ochtend kruipend en plat op mijn buik liggend door. Een ding had ik wel geleerd. Als het licht op de camping niet optimaal is, wil dat nog niet zeggen dat in het iets verderop gelegen bos datzelfde licht niet met iets magisch bezig is.

Bezoek mijn printshop

 

Sfeer of Technische perfectie

Zaadpluis van het Wildemanskruid

Het is het verschil tussen een foto “zien” of een foto “voelen”. Gaat het in een foto om sfeer of technische perfectie? Als je een foto gaat beoordelen, waar kijk je dan als eerste naar?

Beschouwingsafstand

Bezoek maar eens een expositie. Mensen die weinig of geen verstand hebben van de technische kant van de fotografie kijken anders dan de doorgewinterde fotografen. Ze lopen langs de panelen en houden een bepaalde afstand om de foto in zijn geheel te bekijken. Vanaf die afstand geven ze een mening over wat ze zien. Die mening reflecteert dan vaak het “voelen” van de foto.

De doorgewinterde – of denkende dat hij een doorgewinterde fotograaf is – daarentegen kijkt anders naar de foto. Criterium één voor hem/haar is dat de foto “gestoken” scherp moet zijn. Op een afstand van nog geen 10 centimeter, vaak gewapend met leesbrilletje staan ze bijna pixel tellend te oordelen over de foto. Ze nemen de technische kant van de foto onder de loep, en vergeten daarbij vaak de “sfeer” van de foto te voelen.

Het is ook niet moeilijk om een mening over een foto te hebben. Ik heb ook bijna altijd een mening. Maar doet mijn mening of iemands mening over de technische kant van een foto ertoe als je bij het kijken naar de foto wordt overrompeld door een “wow” gevoel?

Gestoken scherpte

Doet het ertoe dat je niet weet waar je naar kijkt hoelang je je ogen ook over de foto heen laat dwalen? Doet het ertoe dat het moeilijk zo niet onmogelijk is om ergens op de foto iets van “gestoken scherpte” te ontwaarden?

Bovenstaande foto is voor mij geslaagd door de sfeer die hij uitstraalt. Vindt je dat genoeg, dan hoef je niet verder te lezen in dit blogje. Als je wel verder leest, dan weet je straks dat je kijkt naar de zaadpluis van de bloem die in Nederland bekend staat als Wildemanskruid. Voor wie dat niet ver genoeg gaat kan ik nog vermelden dat de Latijnse benaming Pulsatilla Vulgaris is.

Op mijn hypermoderne tot veel in staat zijnde fotocamera bevestigde ik een oud onooglijk in massaproductie nog geen € 20,00 tweede- of derdehands marktplaatslensje van het merk Helios. Het lensje staat bekend om het schitterende Bokeh.

Wat is Bokeh?

Bokeh is Japans, en vertaald betekend het onscherpte. Het gaat dus om de onscherpe delen in je foto. In deze foto ontbreekt het niet aan die onscherpe delen. Je mag dan ook van alles vinden van deze foto, je mag er ook van alles over zeggen, maar wat ik niet wil horen is dat hij niet echt gestoken scherp is.

Bezoek mijn printshop

 

Bij iedere foto een herinnering

Het is maandagmorgen. Ik blader door mijn foto’s op zoek naar de foto die deze week in de schijnwerpers komt te staan. Het lijkt makkelijker dan je zou denken. Mijn geheugen zit mij dwars. Ik onthoud te veel en weet daardoor vaak niet wat ik als eerste wil vertellen. Bij iedere foto een herinnering.

Zo bleef ik weer veel te lang hangen bij bovenstaande foto. Niet alleen het moment van deze foto, maar al die keren dat ik hier kwam waren momenten gevuld met herinneringen. Vaak was ik in het gezelschap van Ans, verschillende keren met vrienden, maar ook vaak in het gezelschap van mensen die ik nog maar een paar dagen eerder mocht leren kennen.

Die keer tijdens de winterreis

Die ene keer dat de waterval helemaal was omgeven door ijspegels zal ik nooit meer vergeten. Een waaghals had zich tot vooraan bij de waterval begeven en stond recht onder de grootste ijspegels die ik ooit had gezien. De temperaturen waren die dag boven het vriespunt gekomen en je hoorde het ijs boven het geluid van de waterval uit kraken.

Zijn vriendin volgde vol van bewondering de verrichtingen van haar vriend. Ik raakte zelf geïrriteerd door zijn gedrag. Niet alleen bevond hij zich op een gevaarlijke plek waar ieder moment enkele honderden, of in ieder geval tientallen kilo’s aan ijspegels van 20 meter hoog op hem neer konden storten. -Dat zou hij dan hooguit door een klein wonder nog kunnen overleven.- Maar hij stond ook hinderlijk in de weg voor een achttal fotografen die hier ook liever een maagdelijke waterval fotografeerden.

Ik vroeg haar of haar vriend goed verzekerd was. “Hoezo?”; was haar antwoord. Ik legde haar kort uit wat voor schade die ijspegels aan haar vriendje zouden uitrichten mochten ze hun strijd met de zwaartekracht staken. Haar antwoord was kort.  “Hij weet wat hij doet”.

De echo van haar antwoord hing nog in haar mond toen op de plek waar de jongeman twee seconden eerder nog stond een grote hoeveelheid ijspegels naar beneden suisde. Het kleine wonder was geschied. De pegels mistte hem op een haar na. Een verschil van twee seconden was het verschil geweest tussen leven en dood.

Net zo wit als de sneeuw snelde de jongeman terug naar de veilige plek op afstand van de waterval.

Glibberend over het ijs

Of die keer dat we bijna op handen en voeten moesten afdalen om bij de waterval te komen omdat het pad spiegelglad was geworden. Naar beneden is één ding, maar naar boven bleek toch wel een groot probleem te zijn.

Door elkaar te ondersteunen wisten we één van ons een stukje hoger op het pad te krijgen. Vanaf die hogere positie werd dan weer een uitgeschoven statief aangereikt waarlangs wij dan weer omhoog konden klimmen. Sinds die keer neem ik trouw mijn spikes voor onder mijn schoenen mee in de IJsland winterreizen.

Het voordeel van vaak terugkomen op dezelfde plekken is dat je tijd krijgt om te experimenteren en kunt zoeken naar het mooiste standpunt voor “de” foto. Wat mij betreft is het beste standpunt midden in de stroming op een paar rotsen. Daarvandaan is bovenstaande foto van de zwarte waterval, beter bekend als Svartifoss ook genomen.

Deze foto werd genomen door Hans van Dam. Een van mijn deelnemers aan de fotografiereis van 2014. Een bezoekje aan zijn site is ook meer dan de moeite waard. Hans van Dam Fotografie Kijk naar zijn foto’s en lees zijn poëtische verhalen. 

Bezoek mijn printshop

 

Na 1000 jaar weer herenigd

We beginnen ergens rond het jaar 1000 na Christus. Thor, Freya, Odin met zijn achtbenige paard Sleipnir en vele andere afgoden worden door de Vikingen aanbeden. IJsland is iets meer dan een eeuw eerder gekoloniseerd. 

Terwijl de Vikingen hun bloedige vetes beslechten stijgt waterdamp vanuit de Atlantische oceaan naar grote en koude hoogten. Het water condenseert, bevriest en valt als sneeuw naar beneden ergens op de grootste gletsjer van Europa, de Vatnajökull.

Jaren verstrijken. Sneeuw valt laag na laag en vormt een steeds dikkere massa. Door de enorme druk van de bovenliggende lagen sneeuw veranderen de onderste lagen in IJs. IJs dat steeds vaster en compacter wordt. Het ijs wordt zo compact dat het rode en gele licht eenmaal gevangen in het ijs niet meer kunnen ontsnappen waardoor enkel nog het blauwe licht reflecteert.

We gaan langzaam 1000 jaar vooruit in de tijd. Diep onder een dikke ijslaag ligt de neerslag uit de tijd van de Vikingen. Oorlogen ontstaan, de pest breekt uit, er komt een kleine ijstijd, Amerika wordt ontdekt. De wereld veranderd, maar niet voor het ijs.

1000 Jaar van onwetendheid

Onvermijdelijk schuift het 1000 jaar oude ijs naar de rand van de gletsjer waar het uiteindelijk de strijd met de zwaartekracht niet kan winnen. Het ijs breekt af van de massa en komt terecht in het ijsbergenmeer Jökulsárlón. Langzaam maar zeker drijft het ijs in de richting van haar laatste bestemming. De reis is lang. Keer op keer loopt het ijs vast op de bodem van het meer. Het ijs kan niet meer doen dan wachten tot het voldoende is afgesmolten om haar reis voort te zetten.

Na 1000 jaar weer herenigd.

Na een tocht van ongeveer drie jaar bereikt het ijs zijn uiteindelijke lot, de Atlantische oceaan, waar golven zo hard op het ijs beuken dat stukken afbreken, steeds kleiner worden en langzaam afsmelten tot ze weer terug zijn waar en hoe ze 1000 jaar eerder aan deze interessante reis waren begonnen.

Ik sta op het strand Breiðamerkursandur, vlak bij het ijsbergenmeer. Getijdenwerking heeft enkele grote brokken ijs op het strand teruggeworpen. Golven slaan stuk op het harde ruim 1000 jaar oude ijs. Gewapend met mijn camera wacht ik het ultieme moment af om af te drukken…

Bezoek mijn printshop

 

De volgende foto en zijn verhaal vindt je hier over:

 

Poort tot oneindigheid

Iedere gepassioneerde fotograaf heeft naast veel te veel apparatuur, een collectie rugzakken en diverse statieven ook nog de beschikking over enkele eigenschappen zonder welke hij het woord gepassioneerde niet zou mogen gebruiken… Slechts “een fotograaf” blijft dan over.

Geduld, hoop, en doorzettingsvermogen zijn de eerste eigenschappen die mij te binnen schieten. Daarnaast is een andere eigenschap ook erg belangrijk. Het leren omgaan met teleurstellingen. Niet altijd ben je op de juiste plek op het juiste moment. Niet altijd gaat de zon onder zoals je had gehoopt en niet altijd druk je af op het juiste moment.

Afgelopen zondag stond ik laat aan het strand bij Domburg. De hele dag had de zon geschenen en dreven er hier en daar wat witte wolkjes voor de blauwe hemel. Vanaf onze uitvalsbasis in Veere vertrokken we met de fiets richting het strand voor een gouden zonsondergang. Even voor aankomst dook de zon weg achter een dikke pak wolken.

De eerste eigenschap waar ik het straks over had was nu hard nodig. Geduld. Geduld omdat onder aan de dikke pak wolken nog een wolkeloze strook lucht zichtbaar was waar de zon zich later vast nog zou laten zien.

De wolken zakten bijna gelijk richting de horizon met de zon. De eigenschap “Hoop” werd zwaar op de proef gesteld. Het enige wat nog overbleef was mijn doorzettingsvermogen. Mijn doorzettingsvermogen dat had ik hard nodig om ondanks mijn te grote voorraad apparatuur en te zware statief te trachten nog iets van de avond te redden. Ondanks het vlakke licht probeerde ik creatief bezig te blijven met strand, zee, vogels en de vele palissades die hier tot ver in de zee reikten.

Poort tot oneindigheid

Toen de zon bijna onder was en de wolken zich nog steeds als spelbrekers manifesteerden raakte mijn geduld op. Hoop had ik niet meer, en mijn doorzettingsvermogen was met de noorderzon vertrokken.

Net toen ik de laatste ritssluiting van mijn rugzak dicht zipte viel een donkere schaduw voor mij op de grond. Ik draaide me om en keek recht in het gouden hart van onze magische zon. De wolken die nu van onderen beschenen werden kregen een goud tot goudrode gloed. De palissades kregen vorm, en zelfs het krijsen van de meeuwen klonk nu als een heuse melodie.

Nog voor iemand door had wat er gebeurde, lag mijn rugzak weer open en stond mijn camera kant-en-klaar gemonteerd op mijn veel te zware statief. Mijn goede humeur kwam weer terug al verdween dat weer net zo snel toen ik mijn eerste opname terug zag. In plaats van een haarscherp beeld keek ik naar een enigszins bewogen foto. De iele pootjes van mijn statief vonden geen grip in het losse strandzand en zakte onverbiddelijk verder en verder naar beneden.

De vierde eigenschap

Naast geduld, hoop en doorzettingsvermogen komt nu nog een belangrijke eigenschap. Vindingrijkheid. Ik liep naar mijn rugzak om te bedenken of ik iets had om de iele statiefpootjes tegemoet te komen. Dit keer vond ik de oplossing in drie filterdoosjes van filters die ik altijd mee sjouw bij de rest van de apparatuur. De 10 bij 10 centimeter doosjes boden een remedie tegen de wegzakkende pootjes.

Tot de zon helemaal was verdwenen stond ik neuriënd achter mijn camera met een grote en tevreden glimlach op mijn gezicht.

Bezoek mijn printshop