Je voorstellingsvermogen benadert vaak nog niet eens de halve werkelijkheid. Tijdens de voorbereidingen van onze Zuid-Amerika reis zag ik mezelf al wandelend naar de voet van de Torres Del Paine. Natuurlijk scheen er een mild lentezonnetje, want in november sta je in Zuid-Amerika aan het begin van de lente. Een zacht briesje zorgde voor de nodige verkoeling. Om niet te verdwalen in de bergen hadden we de wandelroute op internet als gps-bestand gezocht en gevonden. Met de rugzakken volgeladen met fotoapparatuur, water, eten en extra kleding vanwege de mogelijkheid van snel omslaande weersomstandigheden liepen we fluitend, nog net niet met de handen in de zakken over het kronkelige bospad.

De voorstellingsfase

In de “voorstellingsfase” van de wandeling besef je dat de rugzak zwaar zal zijn, maar gewicht is in je gedachte slechts iets abstracts. Je weet dat het er zal zijn, maar je voelt het niet. Net zoals dat je in deze fase best beseft dat een wandeling met die zware rugzak over steile paden niet makkelijk is, maar in je gedachten gaan je benen net zo eenvoudig bergop, over vlak terrein als bergaf.

De dag voordat we aan de wandeling zouden beginnen stonden we met onze camper op een mooi plekje met uitzicht op de Torres del Paine. De toppen van de torens waren bedekt met wolken. Wolken die ongetwijfeld in de koude nacht langs de torens naar beneden zouden klimmen en ons het zicht op de torens zou ontnemen.

De wandeldag

De ochtend komt na wat de avond beloofde. De pieken van Torres del Paine zijn in wolken gehuld. Op goed geluk en advies van een jongedame in het informatiecentrum beginnen we aan de wandeling. Een garantie geeft ze niet, maar ze verwacht dat de pieken vandaag nog vrij komen uit de wolken, en het gaat ook niet regenen vandaag.

Een uurtje later zoeken we beschutting tegen regen en wind in een greppel. We besluiten terug te keren naar de camper, maar besluiten in dezelfde minuut op ons besluit terug te komen. Hoewel we in een bui zaten die eruit zag alsof we het beste een ark konden gaan bouwen wordt de regen na een kwartiertje minder. We zijn blij dat we verder zijn gegaan en nog blijer als we zien dat er blauwe stukken zichtbaar worden tussen de wolken.

Beter luisteren naar mijn lichaam

Het venijn zit hem in de staart. In de laatste kilometer moeten we nog 300 meter klimmen. Geen twee stappen zijn hetzelfde. Het is klauteren over rotsen en stappen over kleine stroompjes. Mijn linker voet is nog beurs van een vorige wandeling, en op de hiel van mijn rechtervoet zit een gigantische blaar die mij al vanaf de eerste wandeling plaagt en ook nu weer bij iedere stap door middel van pijnprikkels aangeeft dat het zo wel mooi was

Boven ons is op een wolkje hier en daar bijna enkel de blauwe lucht. Hoog boven ons vangen we een glimp op van de granieten torens. Ik wil er heen rennen. De pieken zien zolang ze bevrijd zijn van de wolken.

Mijn verstand wil rennen. Mijn lijf wil gaan liggen. Tegen beter weten in zet ik door totdat mijn benen aanvoelen als twee rubberen staken die ieder moment willen dubbelklappen. Ik heb te veel van mijn lichaam gevraagd, en te weinig gegeven. Ik neem een appel, maar kom geen stap verder. Een halve liter water, een muesli reep, een glucose gel. Ik duw mijn lichaam vol met zoveel glucose als ik maar vinden kan. Langzaam stroomt er weer energie door mijn lijf. Ik kan weer verder.

Uiteindelijk sta ik oog in oog met de Torres del Paine. Het enige dat ik nog kan uitbrengen is Wow…

We zoeken een mooi plaatsje in de zon, uit de wind. Komt het door het uitzicht, hielp de glucose? Mijn energie niveaus herstellen. We blijven nog lang boven. Kijken, genieten, het uitzicht op ons in laten werken. Momenten van geluk, momenten om nooit meer te vergeten.

Voorzichtig vertel ik mijn voeten dat het tijd wordt de terugweg te aanvaarden.

Terug bij Wifi

Nieuwsgierig als ik ben wil ik weten wat Torres del Paine betekend. Hoewel niet correct is de eerste vertaling die Google Translate me geeft “Torens van Pijn”. Misschien niet correct, maar het klopt wel.

P.S. Enig speurwerk op internet leerde mij dat “Paine” blauw betekend in de oorspronkelijke taal Tehuelche. Het wordt uitgesproken als Pie-nay