De geschrokken boom

1ivision 20 december 2017 Kunst 0 reacties

Wanneer ik mijn betoog begin krijg ik meestal afwijzende reacties. Hoe kom ik erbij? Natuurlijk verduidelijk ik eerst mijn stelling. Het is mijn mening! Iedereen met een andere mening heeft net zoveel gelijk. Meestal krijg ik na het geven van wat extra uitleg toch wel gelijk.

De ansichtkaarten lucht

Ik kan me voorstellen dat deze alinea vragen oproept. Waar gaat dit over. Het betoog waar ik het over had gaat over fotograferen met een strakblauwe lucht en het zonnetje hoog aan de hemel. Voor mij is dit de tweede plek van de meest oninspirerende luchten die je als fotograaf kunt ervaren. Voor de duidelijkheid, de eerste plek gaat naar de egaal lichtgrijze lucht waarbij iedere dynamiek uit een landschap verdwijnt. Ik raak in vervoering van witte wolken die zweven in het blauwe, of een dreigende lucht die is opgebouwd uit vele tinten grijs variërend van bijna wit naar nog net niet zwart.

Maar toch… Soms kan een blauwe lucht toch heel interessant zijn. Daarover later meer.

Een tussenwandeling

Niet zo lang geleden bevond ik mij tussen twee lange wandelingen in. De ene had ik net achter de rug, en mijn voeten waren het er nog niet over eens of ze het mij wel zouden vergeven. De andere wandeling stond gepland voor de volgende dag. Ik had bewust mijn voeten hier nog niets over verteld.

Ik zat aan de andere kant van de wereld en dan wil je de korte tijd dat je hier kunt verblijven niet verspillen aan een dag zonder invulling. De invulling bestond deze dag uit een rondwandeling van maximaal twee tot drie uur, een tussenwandeling dus.

De wit gebleekte boom

Toen ik tijdens de wandeling de boom passeerde trok deze zeker wel mijn aandacht. Een bijzonder mooie wit gebleekte boom in een verder groen en blauw landschap. Hij moest echter mijn aandacht delen met de Los Cuernos die ik al een tijdje in het vizier had. Verdelen van mijn aandacht is niet altijd mijn sterkste punt, dus liep ik door.

De Los Cuernos zijn een aantal mooie goud/bruin gekleurde rotspunten, met een zwarte hoed, muts of pet, net wat je erin wilt zien. Aan het einde van de wandeling sta je voor een meer dat voor een voetganger een onneembare hindernis vormt om de Los Cuernos verder te benaderen. Met als achtergrond een bijna geheel blauwe lucht kun je hier niet veel meer doen dan het maken van een registratie van hetgeen je ziet. Oog in oog met een prachtig stukje Patagonisch natuur staan, en dan met een onvoldaan gevoel aan de terug wandeling beginnen. Dat kan gebeuren als je liever wat creatiever te werk gaat.

Het onvoldane gevoel wordt nog groter als je dan zonder “de” foto terug keert naar de camper. Dat klinkt negatief, maar is goed want ik wil “de” foto ook maken. Dat triggert mij om beter en anders te kijken.

De stille getuige

Niet afgeleid door het zicht op de Los Cuernos, en getriggerd door het onvoldane gevoel “de” foto nog niet te hebben gemaakt keek ik beter, intenser en zoekend over het landschap. De boom die me voorheen nauwelijks was opgevallen keek me nu zichtbaar geschrokken aan.

De boom was een stille getuige van de ramp die hier plaatsvond op 27 december 2011. Een verkeerde inschatting van een toerist die wat toiletpapier wilde verbranden zorgde voor een brand die 16000 hectare, iets meer dan 7% van de oppervlakte van het nationale park Torres del Paine verwoestte.

De boom moet het hebben gezien. Met zijn “roots” in het nationale park, Torres del Paine kon hij de vuurzee niet ontvluchten…

Zijn geschrokken grimas, zijn witte gelaat, de strakblauwe lucht. Soms zijn de omstandigheden die je niet wilt hebben ideaal voor je plaatje.

De Torens van pijn

1ivision 13 december 2017 Kunst 0 reacties

Je voorstellingsvermogen benadert vaak nog niet eens de halve werkelijkheid. Tijdens de voorbereidingen van onze Zuid-Amerika reis zag ik mezelf al wandelend naar de voet van de Torres Del Paine. Natuurlijk scheen er een mild lentezonnetje, want in november sta je in Zuid-Amerika aan het begin van de lente. Een zacht briesje zorgde voor de nodige verkoeling. Om niet te verdwalen in de bergen hadden we de wandelroute op internet als gps-bestand gezocht en gevonden. Met de rugzakken volgeladen met fotoapparatuur, water, eten en extra kleding vanwege de mogelijkheid van snel omslaande weersomstandigheden liepen we fluitend, nog net niet met de handen in de zakken over het kronkelige bospad.

De voorstellingsfase

In de “voorstellingsfase” van de wandeling besef je dat de rugzak zwaar zal zijn, maar gewicht is in je gedachte slechts iets abstracts. Je weet dat het er zal zijn, maar je voelt het niet. Net zoals dat je in deze fase best beseft dat een wandeling met die zware rugzak over steile paden niet makkelijk is, maar in je gedachten gaan je benen net zo eenvoudig bergop, over vlak terrein als bergaf.

De dag voordat we aan de wandeling zouden beginnen stonden we met onze camper op een mooi plekje met uitzicht op de Torres del Paine. De toppen van de torens waren bedekt met wolken. Wolken die ongetwijfeld in de koude nacht langs de torens naar beneden zouden klimmen en ons het zicht op de torens zou ontnemen.

De wandeldag

De ochtend komt na wat de avond beloofde. De pieken van Torres del Paine zijn in wolken gehuld. Op goed geluk en advies van een jongedame in het informatiecentrum beginnen we aan de wandeling. Een garantie geeft ze niet, maar ze verwacht dat de pieken vandaag nog vrij komen uit de wolken, en het gaat ook niet regenen vandaag.

Een uurtje later zoeken we beschutting tegen regen en wind in een greppel. We besluiten terug te keren naar de camper, maar besluiten in dezelfde minuut op ons besluit terug te komen. Hoewel we in een bui zaten die eruit zag alsof we het beste een ark konden gaan bouwen wordt de regen na een kwartiertje minder. We zijn blij dat we verder zijn gegaan en nog blijer als we zien dat er blauwe stukken zichtbaar worden tussen de wolken.

Beter luisteren naar mijn lichaam

Het venijn zit hem in de staart. In de laatste kilometer moeten we nog 300 meter klimmen. Geen twee stappen zijn hetzelfde. Het is klauteren over rotsen en stappen over kleine stroompjes. Mijn linker voet is nog beurs van een vorige wandeling, en op de hiel van mijn rechtervoet zit een gigantische blaar die mij al vanaf de eerste wandeling plaagt en ook nu weer bij iedere stap door middel van pijnprikkels aangeeft dat het zo wel mooi was

Boven ons is op een wolkje hier en daar bijna enkel de blauwe lucht. Hoog boven ons vangen we een glimp op van de granieten torens. Ik wil er heen rennen. De pieken zien zolang ze bevrijd zijn van de wolken.

Mijn verstand wil rennen. Mijn lijf wil gaan liggen. Tegen beter weten in zet ik door totdat mijn benen aanvoelen als twee rubberen staken die ieder moment willen dubbelklappen. Ik heb te veel van mijn lichaam gevraagd, en te weinig gegeven. Ik neem een appel, maar kom geen stap verder. Een halve liter water, een muesli reep, een glucose gel. Ik duw mijn lichaam vol met zoveel glucose als ik maar vinden kan. Langzaam stroomt er weer energie door mijn lijf. Ik kan weer verder.

Uiteindelijk sta ik oog in oog met de Torres del Paine. Het enige dat ik nog kan uitbrengen is Wow…

We zoeken een mooi plaatsje in de zon, uit de wind. Komt het door het uitzicht, hielp de glucose? Mijn energie niveaus herstellen. We blijven nog lang boven. Kijken, genieten, het uitzicht op ons in laten werken. Momenten van geluk, momenten om nooit meer te vergeten.

Voorzichtig vertel ik mijn voeten dat het tijd wordt de terugweg te aanvaarden.

Terug bij Wifi

Nieuwsgierig als ik ben wil ik weten wat Torres del Paine betekend. Hoewel niet correct is de eerste vertaling die Google Translate me geeft “Torens van Pijn”. Misschien niet correct, maar het klopt wel.

P.S. Enig speurwerk op internet leerde mij dat “Paine” blauw betekend in de oorspronkelijke taal Tehuelche. Het wordt uitgesproken als Pie-nay

Fotograferen op IJsland

1ivision 8 november 2017 Kunst 0 reacties

Fotograferen is voor mij niet alleen zoeken naar een goede compositie, kijken naar de lichtval, of keuzes maken welk objectief, diafragma, sluitertijd of ISO te gebruiken. Fotograferen is zoveel meer. Het is mijn fitness, mijn yoga, mijn meditatie, mijn ontspanning.

Doe je een rugzak aan of om?

De fitness begint op het moment dat ik mijn rugzak uit de kofferbak haal en omdoe. Noem je dat zo? Doe je een rugzak om, of doe je hem aan? Je trekt hem uiteindelijk ook niet uit, maar doet hem “af”. Nu we dat duidelijk hebben kan de fitness beginnen. De veel te zware rugzak voorkomt dat ik krom ga lopen. Het gewicht houdt mij wel recht.

Dan begint het “powerwalken”. Je bent met de auto op je bestemming aangekomen, maar dat wil niet zeggen dat je er al bent. Meestal vereist fotograferen ook nog een stukje wandelen.

Dat stukje wandelen is vaak mijn meditatie. Aan het begin van de wandeling springen mijn gedachten nog alle kanten in. Bij iedere stap die ik dan zet, springen de futiliteiten uit mijn bovenkamer. Alsof een storm dan mijn hoofd heeft leeggeblazen vervolg ik in een soort van trance mijn route. Ontdaan van al die ballast spring ik dan in de volgende fase.

Een ordening van mijn gedachten

Het is net of alles dan op zijn plaats valt, zelf voor wereldse problemen weet ik dan vaak de juiste oplossingen te bedenken. Eigenlijk zou ik dan pauze moeten houden en mijn gedachten toevertrouwen aan papier, of gezien het tijdperk waarin we leven aan mijn “simple dictafoon app”. Helaas is de wandelflow waarin ik verkeer ook de motor van mijn gedachten. Als ik stop om te schrijven of te dicteren springen de futiliteiten, die al die tijd al achter mij aanrende terug in mijn gedachten en ben ik terug bij af. De wereld zal dus nog even moeten wachten op mijn “gouden tip”.

Aangekomen bij mijn “onderwerp”, wat dat dan ook mag zijn, begint mijn yoga. Het is niet altijd mogelijk om je onderwerp vanuit een eenvoudig rechtopstaande positie te benaderen. Leunend op één been, een arm dicht bij me, de andere uitgestrekt om de reflectie van de zon uit de frontlens te houden zou zomaar kunnen resulteren in een houding die – mocht je het statief en camera even wegdenken – op een yogahouding lijkt.

De ontspanning is trouwens tegelijkertijd begonnen met mijn eerste fitness oefening uit het begin van dit schrijfsel. Bovenstaande foto is het resultaat van al de voorgaande handelingen die totaal los staan van alle technieken en creativiteit die je nodig hebt om bijvoorbeeld tot dat resultaat te komen.

Mijn nieuwe publicatie “Fotograferen op IJsland”

Wil je ook tot dergelijke resultaten komen, wellicht is dan mijn nieuwe publicatie “Fotograferen op IJsland” iets voor jou. Of wie weet ken je iemand die het boekje graag zou willen hebben. 70 pagina’s op A5 formaat met tips hoe je een geiser, de Aurora Borealis, een waterval, of een landschap fotografeert. Wat neem je mee tijdens je wandelingen, wat zijn de gevaren van fotograferen op IJsland, wat zijn de meest gemaakte fouten in landschapsfotografie en nog veel meer.

Vanaf 11 december 2017 (mooi op tijd voor onder de kerstboom) is het boekje voor slechts € 6,95 + € 3,00 verzendkosten te verkrijgen. Je kunt het nu al bij mij bestellen op de site odeaanIJsland.nl via dit bestelformulier. Uitlevering gebeurt in de week van 11 december.

Je kunt het ook winnen… Wat je daarvoor moet doen kun je zien in het filmpje op mijn facebook pagina.

De vele gezichten van de Lómagnúpur

1ivision 2 november 2017 Kunst 0 reacties

Tientallen kilometers, zelfs meer dan een uur rijden voordat je de berg passeert staat hij al dominant en statig in het landschap. Eenmaal de berg voorbij blijft hij nog minstens zolang zichtbaar in je spiegels. De Lómagnúpur. Als je de naam vertaald naar een Nederlandse naam kom je uit op “de eenzame piek”.

En de piek is eenzaam. De bijna 700 meter hoge berg die ooit als landtong oprees uit de zee staat nu als herinnering aan de laatste ijstijd prominent aan de rand van het Skeiðarársandur. Ver van de zee die de berg in een ver verleden omsloot.

Een berg met een bloedige geschiedenis

De meeste reizigers draaien op het moment van het passeren even hun nek om en gunnen de berg een korte blik. Afgeleid door het uitzicht op de gletsjertong Skeiðarárjökull, of de hoogste berg van IJsland, de Hvannadalshnjúkur wordt het gaspedaal nog iets dieper ingetrapt. De gletsjer lonkt…

Wie over meer zelfbeheersing beschikt weet de auto hier te parkeren en ziet een bijzondere berg. Een bijzondere berg die ook nog onderdeel uitmaakt van een van de beroemdste IJslandse saga’s; “De verbranding van Njáll. Lomagjenoepoer zoals je het zou uitpreken is het huis van een van de vier IJslandse beschermheiligen; de reus Járngrímur.

In Njáls saga opent de berg zich en stapt Járngrímur naar buiten. De reus noemt de namen van de 25 mannen uit deze saga die verantwoordelijk zijn voor de verbranding van Njáll. Binnen korte tijd sterven al deze mannen een gewelddadige dood.

Het plaatje wordt compleet

Een van de eerste keren dat ik hier stopte zal in 2005 zijn geweest. Ook ik had de voorgaande keren even mijn hoofd gedraaid en me daarna gericht op de gletsjer. Ik was de berg al voorbijgereden toen ik in mijn spiegel keek. De roze blauwe lucht, een sliert bewolking… Het plaatje was plotseling compleet.

Sinds die keer sta ik iedere keer klaar om de bus of auto aan de kant te zetten. De ene keer houdt een dreigende wolk de berg in de greep, de andere keer ligt er sneeuw op de toppen. Soms is de voorgrond een groen grasland, soms een dorre steppe. Het mooiste vind ik toch de windstille dagen als een rimpelloos meertje van regenwater zich aan de voet van de berg heeft gevormd.

De vele gezichten van de Lómagnúpur

De ene keer blijf ik lang, de andere keer jaagt een regen of hagelbui me terug in de warme beschutting van de auto. Maar iedere keer als ik stop staat er een andere “eenzame piek”, en toont IJsland mij een van de vele gezichten van de Lómagnúpur.

Het late ochtendgloren…

1ivision 25 oktober 2017 IJsland 0 reacties

Het is ongeveer 08:00 uur als we wakker worden in onze vakantiewoning ergens aan het begin van het Snæfellsness schiereiland op IJsland. Vandaag hebben we een ontmoeting met het ochtendgloren. We hebben nog wat tijd over voor een goed ontbijt, een douche en het vinden van een goede plek voor onze ontmoeting.

Het is halverwege januari en dus hartje winter in IJsland. Dat wil zeggen dat zelfs het ochtendgloren uitslaapt. We zullen hem of haar dan ook niet eerder hoeven te verwachten dan omstreeks 11:00.

Wat zegt het woordenboek over het ochtendgloren?
1) Aanbreken van de dag 2) Begin van de dag 3) Begin van de ochtend 4) Dageraad 5) Het aanbreken van de dag 6) Morgenschemering 7) Morgenstond 8) Ochtendstond 9) Zonsopgang.

Er is nog voldoende tijd maar hebben ook nog een flinke rit voor de boeg. Het liefst heb ik de mythische gletsjer Snæfellsjökull, minimaal in zicht op het moment dat het ochtendgloren zich voltrekt.

Naar Ytri Tunga

Als we beginnen aan de rit is het nog aardedonker. Toch kleurt de onderzijde van de wolken al rood, dieprood. De afstand tot onze eerste fotostop bedraagt dan ook niet meer dan luttele honderden meters. Niet handig dus als je nog ongeveer 100 kilometer voor de boeg hebt naar het plaatsje Ytri Tunga. Vanaf Ytri Tunga is het door mij eerdergenoemde uitzicht op de Snæfellsjökull, meestal grandioos.

De lucht kleurt langzaam van donker- naar azuurblauw. De wolken staan hun kleur af aan de sneeuw die roze tot rood kleurt. We stoppen nog enkele keren uit angst de mooiste kleurschakeringen te missen maar vinden onze bestemming nog voor de zon zich boven de horizon verheft.

Een grandioos kleurenpallet

De bergen gitzwart, de sneeuw spierwit, de lucht bijna diep purple. Onder de indruk van het onaardse kleurenpalet zou je bijna vergeten je foto te maken.

De spectaculaire uitbarsting van de Strokkur

1ivision 11 oktober 2017 Kunst 0 reacties

De spectaculaire uitbarsting van de Strokkur

Hoe vaak stond ik niet op deze plek? In de regen, bij harde wind, in de vrieskou, soms gewoon erg vroeg, of zoals hier bij een mooie blauwe hemel met hier en daar een wolkje. De keren dat ik getuige mocht zijn van de spectaculaire uitbarsting van de Strokkur zijn allang niet meer op één hand te tellen. Handen en voeten, heb je hiervoor nodig, en dan nog kom je tekort.

De mooiste keren vergeet je niet snel

Die ene keer dat ik erg vroeg wakker werd en de hemel buiten in vuur en vlam stond was er één om nooit meer te vergeten. Het was rond 05:30 en ongelooflijk koud. Op het gepruttel van wat stoompotjes en het geluid waarmee de uitbarsting van de Strokkur gepaard gaat na, was het doodstil.

Aan de rand van de Strokkur, op veilige afstand, zette ik mijn statief klaar en monteerde mijn camera. Toen alles goed was ingesteld was het wachten op de uitbarsting. Langzaam klotste het water steeds tegen de rand van de 26 meter diepe put en maakte daarbij een zacht bonkend geluid. Een geluid dat je overdag door de massa mensen en het rumoer die dat met zich meebrengt meestal niet hoort. Nu wel, een bijna regelmatige gebonk alsof je de hartslag van de geiser kon horen.

Wat is erger? Een kapotte knie, of een gekrenkt ego?

Ik had het niet snel genoeg door, maar de wind was gedraaid, en het opgestuwde water van de Strokkur kwam als een douche over mij en mijn camera naar beneden. Een fractie van een seconde voor het water ons raakte had ik het door en greep ik mijn camera met statief en al van de grond. In een poging te ontsnappen aan al dat watergeweld wilde ik een stap opzijzetten. Natuurlijk wist ik, of had ik kunnen weten, dat in de richting waarin ik wilde vluchten een grote steen lag. Nadenken en snel reageren gaan echter niet altijd goed samen zodat ik even later met camera en statief in mijn hand een buiteling maakte over eerdergenoemde steen.

Bijna zo snel als ik was gevallen stond ik ook weer op. En het eerste wat ik deed was om me heen kijken of iemand het had gezien. Nee, gelukkig ik was nog steeds alleen, en als niemand het heeft gezien is het dan eigenlijk wel gebeurd?

Ik controleerde eerst mijn camera, maar die had geen schade. Daarna kreeg mijn knie een korte inspectie, want er sijpelde wel wat bloed door mijn broek heen. Het viel allemaal best mee. Op een kapotte knie en een gekrenkt ego na was er niets aan de hand.

En onder de juiste omstandigheden…

Bij bovenstaande foto ging alles wel goed. Voor het eerst in lange tijd waren de omstandigheden goed voor een tegenlicht opname. De zon brandde fel, de lucht was blauw en aan de overkant stonden geen mensen in de weg. Ik stelde mijn camera in en met mijn draadontspanner en mijn handen diep in mijn zakken maakte ik een serie foto’s waarvan ik dit de mooiste vond.

De fatale schoonheid

1ivision 20 september 2017 Algemeen 0 reacties

De gravel kraakt onder mijn banden, dikke stofwolken vormen nog lang een perfect spoor van waar we net reden. De hele carrosserie van de auto protesteert als we weer eens door een diepe met modder gevulde kuil rijden. We naderen het zwarte strand Reynisfjara met de ruim 60 meter hoge rotspieken, de Reynisdrangar. Het parkeerterrein kan een paar auto’s herbergen. Een klein houten hokje doet dienst als toilet. Toilet is wellicht een te luxe naam voor een hok met daarin een houten bankje met een rond gat waaruit een lucht opstijgt die je naar adem doet snakken. We zijn hier helemaal alleen, dus de deur blijft op een kiertje.

Tussen de rotsen door wandelen we de laatste 2 a 300 meter naar het strand en staan dan oog in oog met de fatale schoonheid van een van de pilaren van de Reynisdrangar.

Dat was toen, dit is nu

Maar dat was in 1999. Nu zoemen onze banden over asfalt. We komen aan bij Svarti Kaffi, een nieuw gebouw waar je zelfs voor IJslandse begrippen te dure broodjes en te dure koffie kunt drinken. Het toiletgebouwtje heeft plaats moeten maken voor toiletten waar je je behoefte kunt afrekenen met een creditcard, en waar je met de gratis WIFI kunt controleren of het echt wel zo hard waait, of je trots op Facebook je lunch kunt presenteren aan al die mensen die graag willen weten wat je zo al eet tussen de middag.

Ik vervolg het pad naar het strand waar niets is veranderd, of toch wel? De Reynisdrangar staan nog steeds op dezelfde plek, de basaltkolommen zien er niet anders uit als 18 jaar geleden en als ik omkijk sta ik nog steeds oog in oog met Dyrhólaey, een andere markante rotspunt aan de zuidkust van IJsland.

Veranderingen in de stroming

Toch is er iets veranderd, iets wat je niet zomaar kunt zien, maar wat je wel kunt ervaren. De zeestroming is veranderd. Zo nu en dan rolt een golf aanmerkelijk verder het strand op dan de golf ervoor. Het is raadzaam om minimaal 1 oog gericht te houden op de verraderlijke golven. Niet iedereen doet dat getuige de vele foto’s van mensen die hier regelmatig een nat pak halen en waarvan de rugzakken die zojuist nog naast hen op de grond stonden worden meegesleurd door de hebberige golven van de oceaan.

Meestal houden de golven het bij een waarschuwing en komen de mensen vrij met een nat pak en zijn ze wat spullen en hun ego kwijt. In ruil hiervoor krijgen ze de schrik van hun leven. Soms ook nemen de golven de mensen verder mee de zee op. Spelen wat met de spartelende lichamen. Als ze niet meer meespelen spuwen de golven de levenloze lichamen terug op het strand.

Vandaag staat er een flinke storm en zijn de golven totaal onvoorspelbaar. Ik richt mijn telelens op de door golven geteisterde basaltkolommen en wacht op het moment waarop de golven zich woest een weg omhoog banen. Klik… ik heb je.

De Kannesteinen

1ivision 13 september 2017 Kunst 0 reacties

De hellingen worden steiler, de wegen smaller en de bochten volgen elkaar snel op. Na uren rijden bevind ik mij op het eiland Måløy. Het moet jaren geleden zijn dat ik hier was. Een markante steen heeft mij naar dit Noorse eiland teruggebracht.

In mijn negatieven of dia archief heb ik nog bewijzen van vorige bezoeken. Er zal ook wel een foto in een album zitten, maar verder heb ik enkel vage herinneringen aan deze paddenstoelvormige steen. Na tienduizenden jaren heeft een sterke westenwind die een verbond aanging met de oceaan de steen in deze vorm geërodeerd.

Mijn herinneringen

Zoals de wind en de oceaan de rots zijn huidige vorm hebben gegeven hebben mijn herinneringen ook het beeld van deze rots “hervormd”. In mijn herinneringen was de rots vele malen groter. Niet dat het geheel mij tegenvalt, maar ik ondervind wel dat herinneringen niet alleen worden door wat je ziet, maar ook door de indrukken die je opdoet. In de loop van jaren worden je herinneringen toch een vertroebeld geheel.

Zachtjes tikt de regen tegen de ramen van mijn camper. Ik hoef nergens heen. Voor mij ligt niet alleen de oceaan, maar ook een zee van tijd. Mijn timing is ook niet perfect. Het water staat nog te hoog om “mijn” foto te kunnen maken en mijn maag verraad mij dat het zo rond etenstijd moet zijn.

Niet veel later geniet ik tijdens het nuttigen van mijn “diner” van het uitzicht op de Kannesteinen en de bezoekers die minder tijd hebben of nemen om de steen als herinnering op te slaan.

Verschillende fantasieën over Kannesteinen

Door het zakkende water wordt de steen steeds beter bereikbaar en fotogenieker. Ik daal af naar de rots. Afhankelijk van waar je gaat staan en de hoeveelheid fantasie die je hebt kijk je naar een paddenstoel, een geknotte wilg, een kloppend hart of een walvisstaart. De Noren noemde de rots “Kannestolen” omdat ze vonden dat hij wat weg had van een eenbeenskrukje.

Bijna twee uur na aankomst is het water zover gedaald dat de foto’s die ik wilde maken ook gemaakt kunnen worden. De spectaculair gekleurde avondlucht waarop ik hoopte blijft achterwegen maar een paar vette wolken maken dat weer goed.

Kamperen verboden

Liefst had ik hier overnacht om in de late avond of vroege nacht nog te kijken voor foto mogelijkheden. Een bordje met daarop een duidelijke aanwijzing dat het verboden is om hier te kamperen kijkt mij vermanend aan. Als verdediging voer ik aan dat ik eigenlijk niet wil kamperen maar wil wachten op het juiste licht. Het bordje in onverbiddelijk en dwingt mij te vertrekken. Bovendien heb ik overmorgen een afspraak in Trondheim die ik niet wil missen.

Het is niet altijd alleen zwart-wit

1ivision 6 september 2017 Kunst 0 reacties

In de loop van de jaren heb ik een enorm archief opgebouwd van foto’s. Er zitten juweeltjes tussen maar ook standaard plaatjes. Vakantiekiekjes en ook foto’s die ik eigenlijk beter in de digitale vuilnisbak kan gooien en die ik liever aan niemand laat zien. Foto’s zijn echter veel meer dan een registratie van de dingen die je tegenkomt. Zo kan ik enorm genieten van een imperfecte foto die misschien niet eens scherp is. Een foto waarvan de compositie aan alle kanten rammelt of om een andere reden niet “vertoningswaardig” is. De herinnering aan het moment dat je de foto maakte, of degene die er op staat maakt die foto waardevol.

Keuzestress

Voor “mijn foto en zijn verhaal” blader ik regelmatig door mijn foto’s. Dit keer werd ik overvallen door keuzestress. Keuzestress is een vreemd fenomeen. Je hebt zoveel om uit te kiezen dat je uiteindelijk geen keuze kunt maken.

Bij het zoeken naar een foto voor deze week werd ik onder uitgeschopt door keuzestress. Wanhopig zocht ik tussen de vele foto’s maar was niet in staat een keuze te maken. Soms kwam ik een geschikte foto tegen maar wist er geen verhaal bij te maken of vond het verhaal niet interessant genoeg.

Facebook pingeltje

Ik werd uit mijn trance gehaald door een piepgeluidje uit mijn computer die mij waarschuwde dat in Facebook iemand een vriendschapsverzoek had verstuurd. De naam van de verzoeker klonk niet bekend. Ik volgde mijn procedure voor het goed of afkeuren van een verzoek. Zo kijk ik altijd eerst naar de gemeenschappelijke vrienden, daarna naar gedeelde interesses. Vaak gaat het dan om mensen met passie voor fotografie, IJsland of een combinatie daarvan.

Naar aanleiding van bovenstaande criteria besloot ik het verzoek goed te keuren en weer verder te zoeken naar de foto toen ik weer door mijn computer werd gewezen op activiteit in de social media. Dit keer ging het om een messenger bericht van mijn zojuist nieuwverworven facebook vriend. Na over en weer wat gechat te hebben gaf hij aan dat hij op mijn naam was gewezen door zijn vader. Zijn vader zat bij mij aan boord van het zeilschip “De Noorderlicht” op onze reis rondom Spitsbergen in 2007.

Ik was natuurlijk ten eerste al zeer vereerd dat mijn naam 10 jaar na deze reis nog werd genoemd in combinatie met fotografie. Natuurlijk werd er nog een tijdje doorgechat en was ik tussen het chatten door weer even helemaal in de ban van mijn Spitsbergen foto collectie.

Bladerend door deze foto’s werd ik gegrepen door een soort van heimwee naar de koude kusten van Spitsbergen. Iets wat waarschijnlijk door iedere Spitsbergenganger wel wordt herkend.

Ook een egaal grijze lucht kan goed tot zijn recht komen

Bovenstaande foto werd gemaakt in Hornsund in een fjord in het zuidwesten van Spitsbergen. De omstandigheden waren perfect. Wie mij kent weet dat ik (in de fotografie) niet zo dol ben op blauwe luchten. Een egaal blauwe lucht komt voor mij op de tweede plaats van minst interessante luchten om bij te fotograferen. Op de eerste plaats staat de egaal grijze lucht.

Hoewel de zon zich best goed liet zien op deze foto wat je kunt zien aan de schaduwwerking werd de lucht achter de berg weergegeven als een egaal grijze lucht zonder enige gradatie. De nummer 1 van meest saaie luchten in de fotografie, en bij deze foto… werkt dat perfect.

Wandeling bij Rauðisandur

1ivision 23 augustus 2017 Algemeen 2 reacties

Als ik de volgende dag ontwaak (even het vorige blogbericht lezen als je niet weet waar ik het over heb) en in de spiegel kijk zie ik dat het de nacht niet is gelukt mijn glimlach glad te strijken. Het zonnetje schijnt, ik sta op een van de mooiste plekjes die deze wereld rijk is en mijn longen worden gevuld met een onwaarschijnlijk frisse lucht die ik met volle teugen door mijn neus opsnuif. Het is een mooie dag voor een wandeling.

Vanaf de camping is het een steenworp lopen naar het strand. Nou werp ik een steen niet zo ver, dus laten we het houden op twee steenworpen. Als ik aankom bij het strand valt mijn oog op twee niet te missen rotspartijen en een handvol rotsen die het door de zon beschenen gouden strand hier en daar voorzien van een welkome landschappelijke afwisseling.

In extase of opgewonden?

Even geniet ik van het tafereeltje. Voor een voorbijganger is dit meestal voldoende. Voor een fotograaf is dit enkel het voorspel. Even kijken, in extase raken, (ik wilde opgewonden schrijven maar dat kan als vervolg op mijn vorige zin in een verkeerde context geplaatst worden), fotoapparatuur klaarzetten, instellen, foto maken en als climax terugkijken en beoordelen of je tevreden bent met het resultaat. Een soort sigaretje roken dus.

Gezien de bijna ideale omstandigheden ben ik uiterst tevreden met het resultaat. Hier zou het verhaal bij deze foto dus technisch gesproken klaar zijn.

Voor mij hoort er echter nog een klein stukje bij. Een half uurtje na deze foto te hebben gemaakt begin ik aan een strandwandeling. De kliffen in de achtergrond welke wel haast zeker de kliffen van Látrabjarg zijn liggen te ver weg. Die ga ik zeker niet bereiken, maar ik wil het gouden strand diep op mij in laten werken, en dat gaat het beste met een wandeling. Een paar paaltjes die ik in de verte zie moeten mijn einddoel of keerpunt van deze wandeling worden.

Zoals iedere wandeling begint ook deze wandeling met de eerste stap. Het eindeloze strand blijft eindeloos, en met iedere stap komen de paaltjes in de verte dichterbij, maar dat is slechts gevoelsmatig. Visueel lijkt het of de paaltjes iedere stap die ik zet ook zetten en daarmee de afstand tussen mij en mijn einddoel gelijk houden.

De donkere toren

Mijn gedachten gaan dwalen, en even voel ik mij Roland. Roland van Gilead, de scherpschutter uit de boekenserie “De donkere toren” van Stephen King. Hij liep dagenlang over een eindeloos strand, onderging ontberingen, had honger, dorst en zijn huid raakte verweerd door de felle zon.

Mijn “ontberingen” staan natuurlijk niet in verhouding, maar ik snap zijn beleving.

De paaltjes worden nu snel groter. Noem het een tik, maar ik wil voor ik terugkeer de paaltjes even aanraken. Nog even bekijk ik de paaltjes, maar ondanks de lange weg ernaartoe blijven het gewoon paaltjes, niets bijzonders. Ik draai me om en loop terug. Roland van Gilead heeft nog een lange weg te gaan.