1ivision
Wanneer ik mijn betoog begin krijg ik meestal afwijzende reacties. Hoe kom ik erbij? Natuurlijk verduidelijk ik eerst mijn stelling. Het is mijn mening! Iedereen met een andere mening heeft net zoveel gelijk. Meestal krijg ik na het geven van wat extra uitleg toch wel gelijk.
De ansichtkaarten lucht
Ik kan me voorstellen dat deze alinea vragen oproept. Waar gaat dit over. Het betoog waar ik het over had gaat over fotograferen met een strakblauwe lucht en het zonnetje hoog aan de hemel. Voor mij is dit de tweede plek van de meest oninspirerende luchten die je als fotograaf kunt ervaren. Voor de duidelijkheid, de eerste plek gaat naar de egaal lichtgrijze lucht waarbij iedere dynamiek uit een landschap verdwijnt. Ik raak in vervoering van witte wolken die zweven in het blauwe, of een dreigende lucht die is opgebouwd uit vele tinten grijs variërend van bijna wit naar nog net niet zwart.
Maar toch… Soms kan een blauwe lucht toch heel interessant zijn. Daarover later meer.
Een tussenwandeling
Niet zo lang geleden bevond ik mij tussen twee lange wandelingen in. De ene had ik net achter de rug, en mijn voeten waren het er nog niet over eens of ze het mij wel zouden vergeven. De andere wandeling stond gepland voor de volgende dag. Ik had bewust mijn voeten hier nog niets over verteld.
Ik zat aan de andere kant van de wereld en dan wil je de korte tijd dat je hier kunt verblijven niet verspillen aan een dag zonder invulling. De invulling bestond deze dag uit een rondwandeling van maximaal twee tot drie uur, een tussenwandeling dus.
De wit gebleekte boom
Toen ik tijdens de wandeling de boom passeerde trok deze zeker wel mijn aandacht. Een bijzonder mooie wit gebleekte boom in een verder groen en blauw landschap. Hij moest echter mijn aandacht delen met de Los Cuernos die ik al een tijdje in het vizier had. Verdelen van mijn aandacht is niet altijd mijn sterkste punt, dus liep ik door.
De Los Cuernos zijn een aantal mooie goud/bruin gekleurde rotspunten, met een zwarte hoed, muts of pet, net wat je erin wilt zien. Aan het einde van de wandeling sta je voor een meer dat voor een voetganger een onneembare hindernis vormt om de Los Cuernos verder te benaderen. Met als achtergrond een bijna geheel blauwe lucht kun je hier niet veel meer doen dan het maken van een registratie van hetgeen je ziet. Oog in oog met een prachtig stukje Patagonisch natuur staan, en dan met een onvoldaan gevoel aan de terug wandeling beginnen. Dat kan gebeuren als je liever wat creatiever te werk gaat.
Het onvoldane gevoel wordt nog groter als je dan zonder “de” foto terug keert naar de camper. Dat klinkt negatief, maar is goed want ik wil “de” foto ook maken. Dat triggert mij om beter en anders te kijken.
De stille getuige
Niet afgeleid door het zicht op de Los Cuernos, en getriggerd door het onvoldane gevoel “de” foto nog niet te hebben gemaakt keek ik beter, intenser en zoekend over het landschap. De boom die me voorheen nauwelijks was opgevallen keek me nu zichtbaar geschrokken aan.
De boom was een stille getuige van de ramp die hier plaatsvond op 27 december 2011. Een verkeerde inschatting van een toerist die wat toiletpapier wilde verbranden zorgde voor een brand die 16000 hectare, iets meer dan 7% van de oppervlakte van het nationale park Torres del Paine verwoestte.
De boom moet het hebben gezien. Met zijn “roots” in het nationale park, Torres del Paine kon hij de vuurzee niet ontvluchten…
Zijn geschrokken grimas, zijn witte gelaat, de strakblauwe lucht. Soms zijn de omstandigheden die je niet wilt hebben ideaal voor je plaatje.
