Tientallen kilometers, zelfs meer dan een uur rijden voordat je de berg passeert staat hij al dominant en statig in het landschap. Eenmaal de berg voorbij blijft hij nog minstens zolang zichtbaar in je spiegels. De Lómagnúpur. Als je de naam vertaald naar een Nederlandse naam kom je uit op “de eenzame piek”.
En de piek is eenzaam. De bijna 700 meter hoge berg die ooit als landtong oprees uit de zee staat nu als herinnering aan de laatste ijstijd prominent aan de rand van het Skeiðarársandur. Ver van de zee die de berg in een ver verleden omsloot.
Een berg met een bloedige geschiedenis
De meeste reizigers draaien op het moment van het passeren even hun nek om en gunnen de berg een korte blik. Afgeleid door het uitzicht op de gletsjertong Skeiðarárjökull, of de hoogste berg van IJsland, de Hvannadalshnjúkur wordt het gaspedaal nog iets dieper ingetrapt. De gletsjer lonkt…
Wie over meer zelfbeheersing beschikt weet de auto hier te parkeren en ziet een bijzondere berg. Een bijzondere berg die ook nog onderdeel uitmaakt van een van de beroemdste IJslandse saga’s; “De verbranding van Njáll. Lomagjenoepoer zoals je het zou uitpreken is het huis van een van de vier IJslandse beschermheiligen; de reus Járngrímur.
In Njáls saga opent de berg zich en stapt Járngrímur naar buiten. De reus noemt de namen van de 25 mannen uit deze saga die verantwoordelijk zijn voor de verbranding van Njáll. Binnen korte tijd sterven al deze mannen een gewelddadige dood.
Het plaatje wordt compleet
Een van de eerste keren dat ik hier stopte zal in 2005 zijn geweest. Ook ik had de voorgaande keren even mijn hoofd gedraaid en me daarna gericht op de gletsjer. Ik was de berg al voorbijgereden toen ik in mijn spiegel keek. De roze blauwe lucht, een sliert bewolking… Het plaatje was plotseling compleet.
Sinds die keer sta ik iedere keer klaar om de bus of auto aan de kant te zetten. De ene keer houdt een dreigende wolk de berg in de greep, de andere keer ligt er sneeuw op de toppen. Soms is de voorgrond een groen grasland, soms een dorre steppe. Het mooiste vind ik toch de windstille dagen als een rimpelloos meertje van regenwater zich aan de voet van de berg heeft gevormd.
De vele gezichten van de Lómagnúpur
De ene keer blijf ik lang, de andere keer jaagt een regen of hagelbui me terug in de warme beschutting van de auto. Maar iedere keer als ik stop staat er een andere “eenzame piek”, en toont IJsland mij een van de vele gezichten van de Lómagnúpur.
