De onvoltooide wandeling

Die morgen begonnen we aan een wandeling in het Speulderbos. We verbleven op een in de nabijheid gelegen camping en hadden eerst rustig de tijd genomen om te ontbijten. Vanaf de camping had ik het al gezien. Het licht; dat was toch niet interessant.

Plichtsgetrouw vulde ik mijn rugzak met twee camera’s, enkele objectieven, een reportageflitser en nog wat klein spul dat de fotograaf onderweg nodig kan hebben. Aan de buitenzijde van de rugzak bungelde om het plaatje compleet te maken een zwaar statief. De volle rugzak met fotospullen dwong mij in een kaarsrechte positie en maakte iedere voetafdruk net een beetje dieper dan je gezien mijn eigen omvang zou verwachten.

Een overdaad aan onderwerpen

Ik opende het poortje dat ons van de camping af het bos in leidde en wandelde er doorheen. Ik hield het poortje open voor Ans en sloot het zachtjes nadat ze er doorheen was. We hadden amper tien stappen gezet toen ik een mooi exemplaar van de porseleinzwam zag. Ik wilde net gaan knielen om het exemplaar beter te bekijken en te onderzoeken hoe ik het als gepolijste sneeuw uitziende kleinood het best kon fotograferen toen Ans me wees op een ander exemplaar. En nog een, en nog een, en hele bosjes en boomstammen vol met de meest uiteenlopende creaties zoals je die in een herfstbos aan kunt treffen.

Een vluchtige blik over mijn schouder naar een ander perceel van het bos met de dansende bomen was voldoende om te beseffen dat de wandeling voor mij hier zou eindigen. Ik draaide me om naar Ans, en zonder dat ik iets hoefde te zeggen zei ze: “geeft niets. Ik ga wel hardlopen”.

Totdat de nevel helemaal opgetrokken was bracht ik die ochtend kruipend en plat op mijn buik liggend door. Een ding had ik wel geleerd. Als het licht op de camping niet optimaal is, wil dat nog niet zeggen dat in het iets verderop gelegen bos datzelfde licht niet met iets magisch bezig is.