De gravel kraakt onder mijn banden, dikke stofwolken vormen nog lang een perfect spoor van waar we net reden. De hele carrosserie van de auto protesteert als we weer eens door een diepe met modder gevulde kuil rijden. We naderen het zwarte strand Reynisfjara met de ruim 60 meter hoge rotspieken, de Reynisdrangar. Het parkeerterrein kan een paar auto’s herbergen. Een klein houten hokje doet dienst als toilet. Toilet is wellicht een te luxe naam voor een hok met daarin een houten bankje met een rond gat waaruit een lucht opstijgt die je naar adem doet snakken. We zijn hier helemaal alleen, dus de deur blijft op een kiertje.
Tussen de rotsen door wandelen we de laatste 2 a 300 meter naar het strand en staan dan oog in oog met de fatale schoonheid van een van de pilaren van de Reynisdrangar.
Dat was toen, dit is nu
Maar dat was in 1999. Nu zoemen onze banden over asfalt. We komen aan bij Svarti Kaffi, een nieuw gebouw waar je zelfs voor IJslandse begrippen te dure broodjes en te dure koffie kunt drinken. Het toiletgebouwtje heeft plaats moeten maken voor toiletten waar je je behoefte kunt afrekenen met een creditcard, en waar je met de gratis WIFI kunt controleren of het echt wel zo hard waait, of je trots op Facebook je lunch kunt presenteren aan al die mensen die graag willen weten wat je zo al eet tussen de middag.
Ik vervolg het pad naar het strand waar niets is veranderd, of toch wel? De Reynisdrangar staan nog steeds op dezelfde plek, de basaltkolommen zien er niet anders uit als 18 jaar geleden en als ik omkijk sta ik nog steeds oog in oog met Dyrhólaey, een andere markante rotspunt aan de zuidkust van IJsland.
Veranderingen in de stroming
Toch is er iets veranderd, iets wat je niet zomaar kunt zien, maar wat je wel kunt ervaren. De zeestroming is veranderd. Zo nu en dan rolt een golf aanmerkelijk verder het strand op dan de golf ervoor. Het is raadzaam om minimaal 1 oog gericht te houden op de verraderlijke golven. Niet iedereen doet dat getuige de vele foto’s van mensen die hier regelmatig een nat pak halen en waarvan de rugzakken die zojuist nog naast hen op de grond stonden worden meegesleurd door de hebberige golven van de oceaan.
Meestal houden de golven het bij een waarschuwing en komen de mensen vrij met een nat pak en zijn ze wat spullen en hun ego kwijt. In ruil hiervoor krijgen ze de schrik van hun leven. Soms ook nemen de golven de mensen verder mee de zee op. Spelen wat met de spartelende lichamen. Als ze niet meer meespelen spuwen de golven de levenloze lichamen terug op het strand.
Vandaag staat er een flinke storm en zijn de golven totaal onvoorspelbaar. Ik richt mijn telelens op de door golven geteisterde basaltkolommen en wacht op het moment waarop de golven zich woest een weg omhoog banen. Klik… ik heb je.
