Vergeten herinneringen, een weliswaar vreemde titel. Misschien had vernieuwde herinnering beter geweest. De foto werd gemaakt in de vallei Gjáin in zuid IJsland. Gjáin is alleen bereikbaar met een 4×4 auto. Onderweg naar deze plek wordt je bij de juiste weersomstandigheden al geconfronteerd met een kleurrijk en toch desolaat landschap waar je iedere meter opnieuw de bus aan de kant wilt zetten om weer een foto te maken.

De weg stopt bij een riviertje vanwaar je verder moet wandelen. Een wandelpad leidt je naar de boerderij Stöng waarvandaan het normaal gesproken nog 15 minuten wandelen is alvorens je aankomt bij Gjáin. Niemand haalt die 15 minuten, want door de vele fotogenieke plekjes onderweg komt 45 minuten meer in de buurt van de werkelijke wandeltijd.

Eenmaal aangekomen bij Gjáin wil je er niet meer weg. Er is teveel te zien en in je op te nemen. Dingen die je nooit meer wilt of kunt vergeten.

Kennismaking met Peter

Tijdens mijn eerste reis naar IJsland die ik als gids mocht leiden in 2007 waren er enkele amateur geologen in mijn gevolg. Een ervan was Peter. Peter was een bijzondere man die graag zocht naar stenen en structuren in het landschap en dan graag met anderen deelde waarom het landschap was zoals het landschap was.

Bijna jaarlijks kon ik tijdens de oktober reis naar IJsland er op rekenen dat Peter de eerste was die zich samen met zijn vrouw Lita aanmeldde voor de reis. Ook toen de reis later overging naar een fotografiereis wilden ze graag mee. Fotografie was niet hun drijfveer, maar ze vonden het tempo van de fotografiereis erg prettig. Je blijft net wat langer op de plekjes die ook voor hun zo dierbaar waren.

Het sprookjesachtige Gjáin

Gjáin was een van die plekken die in de oktoberreis bijna altijd op mijn programma stond. De eerste keren dat Peter aanwezig was in mijn reizen liep hij mee zover hij kon. De afdalingen naar de lagergelegen watervalletjes liet hij aan ons over. Hij bleef bij het uitzichtpunt en genoot hier van het landschap.

Enkele jaren geleden ging het slechter met Peter. Hij had zware artrose. Hij wilde nog graag mee naar IJsland, maar tijdens de wandelingen bleef hij wat dichter bij de bus omdat de wandelingen voor hem te zwaar werden.

Twee jaar geleden annuleerde hij de reis kort voor vertrek omdat het echt niet meer ging. Lita ging nog wel mee, en gewapend met een camera maakte zij de foto’s van dingen die Peter zo graag nog een keer had willen zien. Ook nam ze zo nu en dan wat bijzondere stenen van IJsland voor hem mee.

Kort na thuiskomst van mijn februari/maart IJsland reis kreeg ik bericht van zijn vrouw. Het ging slecht met Peter. Het zou nog slechts een kwestie zijn van weken. Via de telefoon kon ik nog kort met Peter spreken en afscheid nemen. Hij klonk niet anders als anders, was sterk en accepteerde zijn lot.

Zijn laatste reis

Afgelopen maandag viel de rouwbrief in de bus.

Op de voorzijde van de brief stond de tekst:

There is a universal balance throughout Nature and everything finds its level.

Met de rouwbrief in mijn handen dacht ik aan de keren dat Peter in mijn gezelschap was en hij genoot van het IJslandse landschap. Gjáin moet welhaast een van zijn favoriete plekjes op aarde zijn geweest. Ik denk niet dat ik nog ooit naar Gjáin kan gaan zonder even aan Peter te denken.