Kirkjufell, de markante berg op het schiereiland Snæfellsnes in West IJsland. Tot 2012 reed bijna iedereen hier waarschijnlijk zo aan voorbij. Maar….

In 2006 was ik in Oost IJsland, en vanwege het slechte weer waren we een toeristen bureautje binnengelopen op zoek naar informatie, souvenirs, koffie of wie weet wat voor andere zaken ze daar zouden verkopen, die leuk waren om als herinnering mee naar huis te nemen.

Mijn oog viel op een standaard met ansichtkaarten. Eén foto trok speciaal de aandacht. Een erg spitse berg met in de voorgrond een kleine waterval. Nieuwsgierig keek ik op de achterkant van de kaart om te zien of er informatie over de locatie van de foto te vinden was.

De berg lag bij het plaatsje Grundarfjörður in West IJsland. Daar waren we een paar dagen eerder nog geweest. Vreemd dat ik de berg had gemist. Het was ook te ver om nog eens naar terug te rijden, maar ik sloeg de afbeelding op in mijn grijze massa en nam me voor om hier nog eens heen te gaan bij mijn volgende IJsland bezoek.

De jaren daarop hadden andere gebieden op IJsland toch meer prioriteit. Snæfellsnes blijft toch een uithoek op het eiland dat hoewel het zeker de moeite waard is om te bezoeken tot een bonus van een IJslandreis behoort. Die bonus wordt niet altijd geïncasseerd om dat de rest van het eiland nogal schreeuwt om aandacht.

Het was dus 2011 alvorens ik weer eens aankwam bij de markante berg. Sinds 2011 kom ik er ook weer vaker omdat het schiereiland is opgenomen in de route van mijn fotografie reizen naar IJsland. Voor informatie over die reizen verwijs ik u graag naar mijn site OdeAanIJsland.nl.

Maar goed, 2011 dus. Ik had de berg voor mezelf. Dat wil zeggen, er was welgeteld nog 1 andere fotograaf die net als ik in afwachting van het goede licht de nodige uurtjes met dit uitzicht wist door te brengen.

Tevreden met mijn plaatjes keerde ik die avond laat terug naar mijn camper.

In 2012 kwam een foto van deze markante berg als cover op de internationale editie van de National Geographic. Helaas niet mijn foto. Vanaf toen ging het snel. Erg snel. De berg kreeg een iconische status en is inmiddels uitgegroeid tot een van de meest gefotografeerde bergen van IJsland. En altijd geschoten vanaf dezelfde locatie.

Altijd op zoek naar het iets andere plaatje bezocht ik deze berg in januari 2016. Het was een koude en gure dag. De winter had IJsland in zijn greep. Ik had het geluk dat een grote groep bezoekers net in de bus stapte toen ik er mijn auto parkeerde.

Als je deze locatie voor jezelf blijkt te hebben kun je eigenlijk maar een ding doen. Fotoapparatuur bij elkaar rapen. Jas, das, handschoenen aan en naar de juiste locatie rennen. Een ding was anno 2016 al zeker. De wetenschap dat je de berg niet erg lang voor jezelf zult hebben.

Al snel zag ik dat bij de onderste waterval zoveel ijsvorming had plaatsgevonden dat ik gedeeltelijk achter de waterval kon kruipen, een plekje dat normaal gesproken vrijwel onbereikbaar is. Ik had nu dus de kans om thuis te komen met dat “andere” plaatje van deze zeer markante berg.

Na een aantal foto´s gemaakt te hebben besloot ik mijn tot infrarood omgebouwde camera ter hand te nemen om nog meer dat “andere” plaatje te kunnen schieten.

Zonder te fotograferen zat ik nog een tijdje te genieten vanuit mijn unieke plekje toen een nieuwe bus met bezoekers zich aandiende. Nu zijn er verschillende categorieën van bezoekers. Je hebt ten eerste de reizigers. Dat zijn de goed voorbereide mensen die gaan voor het landschap, met waarschijnlijk ook de foto´s en de beleving. Het motto “take pictures, leave nothing but footsteps” is hen niet vreemd. Dit in tegenstelling tot de categorie “toeristen”. De goede daargelaten is de typische toerist onvoorbereid en wil deze zo snel mogelijk plaatjes maken en doorrijden naar een volgende locatie. Als bij het maken van de foto´s schade aan het landschap ontstaat of aanwijzingen moeten worden opgevolgd geld dat niet voor hen, maar slechts voor die andere.

Ik herkende in de aankomende groep duidelijk categorie twee. Om te voorkomen dat ze mij zouden opmerken en op dezelfde locatie wilde gaan zitten als waar ik zat, wat zonder goede voorbereiding, niet geheel zonder risico was besloot ik voorzichtig uit mijn “schuilhut” vandaan te komen en me weer terug te begeven naar de camper.
Mijn missie was geslaagd.