De hellingen worden steiler, de wegen smaller en de bochten volgen elkaar snel op. Na uren rijden bevind ik mij op het eiland Måløy. Het moet jaren geleden zijn dat ik hier was. Een markante steen heeft mij naar dit Noorse eiland teruggebracht.

In mijn negatieven of dia archief heb ik nog bewijzen van vorige bezoeken. Er zal ook wel een foto in een album zitten, maar verder heb ik enkel vage herinneringen aan deze paddenstoelvormige steen. Na tienduizenden jaren heeft een sterke westenwind die een verbond aanging met de oceaan de steen in deze vorm geërodeerd.

Mijn herinneringen

Zoals de wind en de oceaan de rots zijn huidige vorm hebben gegeven hebben mijn herinneringen ook het beeld van deze rots “hervormd”. In mijn herinneringen was de rots vele malen groter. Niet dat het geheel mij tegenvalt, maar ik ondervind wel dat herinneringen niet alleen worden door wat je ziet, maar ook door de indrukken die je opdoet. In de loop van jaren worden je herinneringen toch een vertroebeld geheel.

Zachtjes tikt de regen tegen de ramen van mijn camper. Ik hoef nergens heen. Voor mij ligt niet alleen de oceaan, maar ook een zee van tijd. Mijn timing is ook niet perfect. Het water staat nog te hoog om “mijn” foto te kunnen maken en mijn maag verraad mij dat het zo rond etenstijd moet zijn.

Niet veel later geniet ik tijdens het nuttigen van mijn “diner” van het uitzicht op de Kannesteinen en de bezoekers die minder tijd hebben of nemen om de steen als herinnering op te slaan. 

Verschillende fantasieën over Kannesteinen

Door het zakkende water wordt de steen steeds beter bereikbaar en fotogenieker. Ik daal af naar de rots. Afhankelijk van waar je gaat staan en de hoeveelheid fantasie die je hebt kijk je naar een paddenstoel, een geknotte wilg, een kloppend hart of een walvisstaart.  De Noren noemde de rots “Kannestolen” omdat ze vonden dat hij wat weg had van een eenbeenskrukje.

Bijna twee uur na aankomst is het water zover gedaald dat de foto’s die ik wilde maken ook gemaakt kunnen worden. De spectaculair gekleurde avondlucht waarop ik hoopte blijft achterwegen maar een paar vette wolken maken dat weer goed.

Kamperen verboden

Liefst had ik hier overnacht om in de late avond of vroege nacht nog te kijken voor foto mogelijkheden. Een bordje met daarop een duidelijke aanwijzing dat het verboden is om hier te kamperen kijkt mij vermanend aan. Als verdediging voer ik aan dat ik eigenlijk niet wil kamperen maar wil wachten op het juiste licht. Het bordje in onverbiddelijk en dwingt mij te vertrekken. Bovendien heb ik overmorgen een afspraak in Trondheim die ik niet wil missen.