Toen ik in 2013 de Abraham leeftijd behaalde werd ik door Ans, verrast met een weekendje Londen. Ik ben normaal geen stadsmens en vind me liever omringd door kabbelende beekjes en fluitende vogels dan dat ik word opgejaagd door de geluiden van razende motoren, claxonnerende automobilisten of schreeuwende muziek die vanuit kleine boetiekjes de straten in geslingerd wordt.

Als ik dan eenmaal in de stad ben kan ik toch wel genieten van de vele landmarks en plaatsen die iedereen wel uit boeken of films kent. Zo ook de Towerbridge. Ik denk dat je wel mag stellen dat je niet in London bent geweest als je deze brug niet minimaal vanuit de verte hebt gezien.

Gelukkig werden we ook nog begeleid door twee goede vrienden, Jan Jaap en Annemiek die de stad op hun duimpje kenden. Ik hoefde maar te zeggen hoe laat ik waar wilde zijn, en zij maakten er hun verantwoordelijkheid van om op tijd op de bestemming aanwezig te zijn.

Bij het naderen van de brug naderden we ook het blauwe uurtje. De meeste mensen die nachtfotografie beoefenen wachten tot het helemaal donker is en gaan dan op pad. Voor mij worden de beelden veel dynamischer als de straatverlichting al brand terwijl er nog iets van blauw in de lucht aanwezig is. Vlak na zonsondergang is dan de ideale tijd.

Op de brug vond ik mooi plekje waar de het lijnenspel van de brug mooi naar de eerste toren leidde. Niet alleen het licht van de brug, maar ook dat van de passerende automobilisten speelde een rol in mijn compositie.

Ik ondervond dat een belichting van 10 seconden het juiste effect gaf aan het beeld dat ik voor ogen had. Door het gebruik van een groothoekobjectief met een brandpunt van 16mm kon ik volstaan met een diafragmawaarde van ƒ 4. Toen ik in de verte een dubbeldeks bus in het vizier kreeg was het een kwestie van zoeken naar het juiste moment om af te drukken. De verlichting van de bus gaf een mooie invulling aan de bovenhoek van het beeld en bracht voor mij “The Tower” meer in balans.

Ik wachtte nog even op de volgende bus, maar voordat die de brug passeerde was het blauwe uurtje voorbij. De nacht had het laatste beetje blauw verjaagd en opgevuld met diepzwart. Hierdoor bleef deze opname voor mij “de Foto”