nevel Archieven - One Eye Art

De geur van herfst

1ivision 27 september 2017 Kunst 0 reacties

Deze morgen werd ik er plots door overvallen. Het was niet de mist die als een deken over de weilanden hing. Het was ook niet de vochtige koude die door het open slaapkamerraam zich een weg naar binnen had gebaand. Het zat hem niet in de serene stilte welke mist met zich meebrengt. Het was een combinatie van deze drie factoren gemengd met de geur van de verwarming die je enkel ervaart tijdens de eerste keer dat je de verwarming weer aanzet. De geur van herfst.

Geuren als herinnering

Geuren worden opgeslagen in je langetermijngeheugen en kunnen sterke emoties oproepen of herinneringen weer levendig voor de geest halen. De eerste geur die mij te binnen schiet is de geur van de favoriete parfum, – My Melody – van een vroeger vriendinnetje. Het is al meer dan 35 jaar geleden, maar mijn hersenen “ruiken” die geur nog steeds. Of de geur van ons “hok”. Een garage waar we vele avonden met vrienden bij elkaar kwamen om te kletsen, te feesten, verliefd te worden en waar ik voor het eerst een meisje zoende.

Duizenden dauwdruppeltjes op duizenden dennennaalden

Ik werp een blik naar buiten, maar kijk niet echt. Mijn werkelijkheid is niet naar buiten maar naar binnen gericht. Ik ruik vers vallend blad vermengd met de geur van een mistige ochtend. In de bijbehorende beelden wandel ik door een fris en zonnig herfstbos. Mijn ogen zijn gericht op mijn voeten. Mijn voeten zijn begraven in het dikke pak herfstbladeren welke ik, of ik nu wil of niet, met mijn voeten steeds hoger terug de lucht in probeer te schoppen.

Ik sta stil bij een dennenboom met een ontelbare hoeveelheid dauwdruppels. Glinsterende pareltjes in vele maten. De ene lijkt met zijn perfecte ronding parmantig en zeker op het fragiele dennennaaldje te blijven staan. Een wat grotere druppel ligt enigszins doorgezakt op diezelfde naald. Gulzig verorbert hij een van de kleinere druppeltjes waarbij hij zijn evenwicht verliest en in de diepte stort. Ontdaan van deze grote druppel wiegt het naaldje even heen en weer.

Met ingehouden adem

Terwijl ik mijn adem inhoud bevestig ik voorzichtig de camera op mijn statief. Nog voorzichtiger zet ik de poten op de grond. Met één oog zachtjes dichtgeknepen tuur ik door de lens op zoek naar de juiste uitsnede…

De onvoltooide wandeling

1ivision 9 augustus 2017 Kunst 0 reacties

De onvoltooide wandeling

Die morgen begonnen we aan een wandeling in het Speulderbos. We verbleven op een in de nabijheid gelegen camping en hadden eerst rustig de tijd genomen om te ontbijten. Vanaf de camping had ik het al gezien. Het licht; dat was toch niet interessant.

Plichtsgetrouw vulde ik mijn rugzak met twee camera’s, enkele objectieven, een reportageflitser en nog wat klein spul dat de fotograaf onderweg nodig kan hebben. Aan de buitenzijde van de rugzak bungelde om het plaatje compleet te maken een zwaar statief. De volle rugzak met fotospullen dwong mij in een kaarsrechte positie en maakte iedere voetafdruk net een beetje dieper dan je gezien mijn eigen omvang zou verwachten.

Een overdaad aan onderwerpen

Ik opende het poortje dat ons van de camping af het bos in leidde en wandelde er doorheen. Ik hield het poortje open voor Ans en sloot het zachtjes nadat ze er doorheen was. We hadden amper tien stappen gezet toen ik een mooi exemplaar van de porseleinzwam zag. Ik wilde net gaan knielen om het exemplaar beter te bekijken en te onderzoeken hoe ik het als gepolijste sneeuw uitziende kleinood het best kon fotograferen toen Ans me wees op een ander exemplaar. En nog een, en nog een, en hele bosjes en boomstammen vol met de meest uiteenlopende creaties zoals je die in een herfstbos aan kunt treffen.

Een vluchtige blik over mijn schouder naar een ander perceel van het bos met de dansende bomen was voldoende om te beseffen dat de wandeling voor mij hier zou eindigen. Ik draaide me om naar Ans, en zonder dat ik iets hoefde te zeggen zei ze: “geeft niets. Ik ga wel hardlopen”.

Totdat de nevel helemaal opgetrokken was bracht ik die ochtend kruipend en plat op mijn buik liggend door. Een ding had ik wel geleerd. Als het licht op de camping niet optimaal is, wil dat nog niet zeggen dat in het iets verderop gelegen bos datzelfde licht niet met iets magisch bezig is.

Fragiel

1ivision 2 mei 2017 Helios 0 reacties

Een bron van inspiratie

Een van de ieder jaar terugkerende onderwerpen in de fotografie is de Taraxacum officinale, beter bekend als de Paardenbloem. Hoewel de gele bloem het slechts zelden tot een bijzondere foto haalt is het een totaal ander verhaal voor de pluizenbol. De pluizenbol kom na het bloeistadium tevoorschijn. Voor veel fotografen is dan de lente pas echt begonnen.

Door het grote aanbod van pluizenbol foto’s in vele, vele varianten wordt het steeds moeilijker om met iets bijzonders te komen. Aan deze foto is ook een middagje experimenteren in de studio voorafgegaan. Een van de uitdagingen was het zoeken naar een pluisje waaraan geen geknakte stekeltjes zaten. Met behulp van een pincet en een “derdehandje” wist ik het ene zaadje in het klemmetje te plaatsen en rechtop te zetten.

Een “ derdehandje” is trouwens een soldeerhulpje. Een standaard met daaraan een paar krokodillenklemmetjes waarin je normaal gesproken het te solderen object kunt vastzetten zodat je met je eigen handen de tin en de soldeerbout kunt gebruiken.

Fotograferen met een oud Helios objectief

Na het plaatsen van het zaadje komt natuurlijk het juist plaatsen en instellen van de flitslampen. Van dit beeld heb ik verschillende varianten. Ik ben met een “droge” foto begonnen. Met behulp van een paar tussenringen en een Helios lensje (Een oud type Russische lensje met een bijzonder bokeh) wist ik een meer dan 1:1 verhouding te krijgen. Een vernevelaar zorgde voor de minuscule druppeltjes op het zaadje. Door de beperkte scherptediepte in combinatie met het speciale lensje kwam ik uit op dit effect.

Tijdens de sessie maakte ik meerdere opnames. Bij deze opname had ik wat mij betreft de WOW factor bereikt.

Het was een leuk experiment met de Taraxacum Officinale en het zal zeker niet mijn laatste experiment zijn geweest, of hoe één fragiel zaadje van de paardenbloem je een middagje bezig kan houden.