Deze morgen werd ik er plots door overvallen. Het was niet de mist die als een deken over de weilanden hing. Het was ook niet de vochtige koude die door het open slaapkamerraam zich een weg naar binnen had gebaand. Het zat hem niet in de serene stilte welke mist met zich meebrengt. Het was een combinatie van deze drie factoren gemengd met de geur van de verwarming die je enkel ervaart tijdens de eerste keer dat je de verwarming weer aanzet. De geur van herfst.
Geuren als herinnering
Geuren worden opgeslagen in je langetermijngeheugen en kunnen sterke emoties oproepen of herinneringen weer levendig voor de geest halen. De eerste geur die mij te binnen schiet is de geur van de favoriete parfum, – My Melody – van een vroeger vriendinnetje. Het is al meer dan 35 jaar geleden, maar mijn hersenen “ruiken” die geur nog steeds. Of de geur van ons “hok”. Een garage waar we vele avonden met vrienden bij elkaar kwamen om te kletsen, te feesten, verliefd te worden en waar ik voor het eerst een meisje zoende.
Duizenden dauwdruppeltjes op duizenden dennennaalden
Ik werp een blik naar buiten, maar kijk niet echt. Mijn werkelijkheid is niet naar buiten maar naar binnen gericht. Ik ruik vers vallend blad vermengd met de geur van een mistige ochtend. In de bijbehorende beelden wandel ik door een fris en zonnig herfstbos. Mijn ogen zijn gericht op mijn voeten. Mijn voeten zijn begraven in het dikke pak herfstbladeren welke ik, of ik nu wil of niet, met mijn voeten steeds hoger terug de lucht in probeer te schoppen.
Ik sta stil bij een dennenboom met een ontelbare hoeveelheid dauwdruppels. Glinsterende pareltjes in vele maten. De ene lijkt met zijn perfecte ronding parmantig en zeker op het fragiele dennennaaldje te blijven staan. Een wat grotere druppel ligt enigszins doorgezakt op diezelfde naald. Gulzig verorbert hij een van de kleinere druppeltjes waarbij hij zijn evenwicht verliest en in de diepte stort. Ontdaan van deze grote druppel wiegt het naaldje even heen en weer.
Met ingehouden adem
Terwijl ik mijn adem inhoud bevestig ik voorzichtig de camera op mijn statief. Nog voorzichtiger zet ik de poten op de grond. Met één oog zachtjes dichtgeknepen tuur ik door de lens op zoek naar de juiste uitsnede…
