De spectaculaire uitbarsting van de Strokkur
Hoe vaak stond ik niet op deze plek? In de regen, bij harde wind, in de vrieskou, soms gewoon erg vroeg, of zoals hier bij een mooie blauwe hemel met hier en daar een wolkje. De keren dat ik getuige mocht zijn van de spectaculaire uitbarsting van de Strokkur zijn allang niet meer op één hand te tellen. Handen en voeten, heb je hiervoor nodig, en dan nog kom je tekort.
De mooiste keren vergeet je niet snel
Die ene keer dat ik erg vroeg wakker werd en de hemel buiten in vuur en vlam stond was er één om nooit meer te vergeten. Het was rond 05:30 en ongelooflijk koud. Op het gepruttel van wat stoompotjes en het geluid waarmee de uitbarsting van de Strokkur gepaard gaat na, was het doodstil.
Aan de rand van de Strokkur, op veilige afstand, zette ik mijn statief klaar en monteerde mijn camera. Toen alles goed was ingesteld was het wachten op de uitbarsting. Langzaam klotste het water steeds tegen de rand van de 26 meter diepe put en maakte daarbij een zacht bonkend geluid. Een geluid dat je overdag door de massa mensen en het rumoer die dat met zich meebrengt meestal niet hoort. Nu wel, een bijna regelmatige gebonk alsof je de hartslag van de geiser kon horen.
Wat is erger? Een kapotte knie, of een gekrenkt ego?
Ik had het niet snel genoeg door, maar de wind was gedraaid, en het opgestuwde water van de Strokkur kwam als een douche over mij en mijn camera naar beneden. Een fractie van een seconde voor het water ons raakte had ik het door en greep ik mijn camera met statief en al van de grond. In een poging te ontsnappen aan al dat watergeweld wilde ik een stap opzijzetten. Natuurlijk wist ik, of had ik kunnen weten, dat in de richting waarin ik wilde vluchten een grote steen lag. Nadenken en snel reageren gaan echter niet altijd goed samen zodat ik even later met camera en statief in mijn hand een buiteling maakte over eerdergenoemde steen.
Bijna zo snel als ik was gevallen stond ik ook weer op. En het eerste wat ik deed was om me heen kijken of iemand het had gezien. Nee, gelukkig ik was nog steeds alleen, en als niemand het heeft gezien is het dan eigenlijk wel gebeurd?
Ik controleerde eerst mijn camera, maar die had geen schade. Daarna kreeg mijn knie een korte inspectie, want er sijpelde wel wat bloed door mijn broek heen. Het viel allemaal best mee. Op een kapotte knie en een gekrenkt ego na was er niets aan de hand.
En onder de juiste omstandigheden…
Bij bovenstaande foto ging alles wel goed. Voor het eerst in lange tijd waren de omstandigheden goed voor een tegenlicht opname. De zon brandde fel, de lucht was blauw en aan de overkant stonden geen mensen in de weg. Ik stelde mijn camera in en met mijn draadontspanner en mijn handen diep in mijn zakken maakte ik een serie foto’s waarvan ik dit de mooiste vond.
